Meer van Douwe de Vries; huisarts

Op weg naar huis van een bezoek aan het verpleeghuis ontmoette ik haar.

We staan in witte jas, met een nagelnieuw anatomisch snijsetje in de zak en onze Sobotta onder de arm, bij de ingang van de snijzaal anatomie.

Tijdens mijn co-schap gynaecologie had ik nogal omstandig uitgelegd gekregen wat wel en wat niet hoort bij het inwendig onderzoek.

Dokters zijn lastige patiënten; voor zichzelf en voor andere dokters.

Ik ben de huisarts van de echtgenoot en kinderen van een collega.

Douwe de Vries, huisarts in Amsterdam, schrijft wekelijks over ervaringen van artsen en patiënten met gewenste en ongewenste intimiteit.

‘Mijn dokter heeft altijd alle tijd voor me, want wanneer hij komt gaat hij erbij zitten’, vertelde mijn moeder me.

Ik kwam bij de huisarts omdat ik me al enige tijd wat moe voelde. Eigenlijk was ik wat overspannen, concludeerden mijn huisarts en ik.

Tijdens mijn co-assistentschap gynaecologie had ik een patiënte van 47 met buikpijnklachten, bij wie ik vermoedde dat ze misschien zoiets als een vleesboom of een ovariumcyste zou kunnen hebben.

Mijn ouders waren bevriend met het gezin van onze huisarts.

Ik was in maart op vakantie geweest naar de Canarische eilanden.

Ze rekt zich altijd nogal uitbundig uit tijdens het consult, strekt haar handen ver boven haar hoofd, zucht diep en legt haar handen dan op haar achterhoofd.

Kind met oorpijn. Moeder, alleen thuis met drie kinderen, is erg ongerust. ‘Het is toch geen meningitis?’