‘Het zorgsysteem is moreel failliet’, kopte de Volkskrant een paar weken geleden boven een interview met gepensioneerd radioloog, de heer Reekers. Die schetste bepaald geen fraai beeld van de medisch-specialistische praktijk.
Met Over tijd. Kantelpunten in de naoorlogse geboortezorg geven gynaecoloog Hajo Wildschut en journalist Marjanke Spanjer een overzicht van hoe de geboortezorg in Nederland zich sinds de Tweede Wereldoorlog ontwikkeld heeft.
Hoe ingewikkeld was de verzuimbegeleiding van deze medewerker van een schoonmaakbedrijf georganiseerd! De vaste verzuimbegeleider maakte gebruik van de diensten van een tweede bureau, dat nog weer een derde partij inhuurde.
Een jonge vrouw overlijdt plotseling aan longembolieën. Haar partner geeft toestemming voor obductie. Beiden staan ingeschreven in de praktijk van deze huisarts.
De gynaecoloog in deze zaak is ook lid van de raad van bestuur. In die functie heeft ze meermaals schriftelijk contact met een patiënt van de neurologen in haar ziekenhuis. De patiënt ontdekte in zijn medisch dossier dat de diagnose chronische inflammatoire demyeliniserende polyneuropathie (CIDP) bij hem was gesteld.
Wat mag een arts wel en wat niet vertellen aan de Raad voor de Kinderbescherming, na een melding bij Veilig Thuis? De huisarts uit deze tuchtzaak heeft volgens het tuchtcollege de juiste afwegingen gemaakt. De moeder van twee kinderen komt bij deze huisarts, omdat ze bang zijn.
Een patiënt met huidtype 5 wil een litteken laten weghalen, omdat daar een nare herinnering aan kleeft. De gestarte laserbehandeling verloopt goed, maar de voorgeschreven kalmeringscrème leidt tot een eczeemachtige reactie.
Patiënten kunnen er niet zoveel aan doen dat zij soms van hun arts medische informatie nodig hebben voor niet-medische doeleinden, zoals een uitkering, een verzekering of een juridische procedure.
Het is door alle coronaperikelen misschien onopgemerkt gebleven, maar onlangs is de abortuswet voor de tweede keer geëvalueerd. Belangrijkste conclusie: de wet functioneert in het algemeen goed, maar een pijnpunt is – nog steeds – de wettelijke beraadtermijn van vijf dagen.
Sinds 1 april 2019 moet iemand die een klacht indient bij een tuchtcollege 50 euro griffierecht betalen. Wie niet – of te laat – betaalt, heeft pech: de klacht wordt dan niet in behandeling genomen.
Een chirurg opereert een vrouw vanwege een dubbele onderbeenbreuk. Na afloop van de behandeling (inclusief periode gips) houdt zij veel klachten. De huisarts maakt een keer het litteken schoon, de fysiotherapie oefent met haar, maar functioneel herstel blijft uit en de vrouw blijft pijn houden.
Een zwangere vrouw meldt zich met uitvalsverschijnselen in haar gezicht bij de huisartsenpost. De huisarts overlegt met een kno-arts over al dan niet voorschrijven van prednison. Die adviseert dat niet te doen, in verband met de zwangerschap.
De schoonmoeder van een huisarts overlijdt. Justitie doet onderzoek naar de rol van deze arts, die ook haar hoofdbehandelaar was, bij haar dood. Een waarnemer in zijn praktijk wordt door de politie gehoord als getuige. Zij noemt de huisarts onder andere een ‘man met een narcistische persoonlijkheid’.
Een verpleegkundige onderhield langdurig, intensief contact met een patiënte wier persoonlijk begeleider hij was geweest, tijdens een opname in de ggz-instelling waar hij werkte. Hij ziet aanvankelijk niet in dat hij niet goed handelde. In zijn optiek bood hij juist zorg op het moment dat de reguliere hulpverlening het liet afweten.
Deze zaak draait erom of een basisarts die in een verpleeghuis werkte, wel 2,5 milligram morfine subcutaan had mogen laten toedienen aan een stervende, wilsonbekwame vrouw. Nee, zeggen de twee nichten die de mentoren van deze patiënt waren. Onze tante wilde dat er niet zou worden ingegrepen in haar stervensproces, tenzij er sprake zou zijn van ondraaglijk lijden.
De huisarts in de tuchtzaak hieronder werkt in een penitentiaire inrichting. Hij schreef tramadol voor aan een gevangene, en ging ervan uit dat de justitieel verpleegkundige de nodige informatie zou verstrekken, over werking, bijwerkingen en de mogelijke interactie met de benzodiazepine die de man al gebruikte.
Van richtlijnen mag je afwijken, als je daar een goede reden voor hebt. Niet bekend zijn met richtlijnen omdat je ergens anders bent opgeleid, is geen goede reden. Als je in Nederland werkt en BIG-geregistreerd bent, ben je gebonden aan de regels die hier gelden. Dat zag de psychiater uit deze zaak anders en hij gaf dit als reden waarom hij hardnekkig offlabelmedicatie bleef voorschrijven.
Oudjaarsnacht ligt al weer weken achter ons, de naweeën daarvan niet. De tragische ongelukken, de risico’s van en het geweld met vuurwerk hebben geleid tot een breed gedeelde roep om een (gedeeltelijk) verbod
Een 74-jarige man komt op de SEH met acuut ontstane buikpijn. Op een CT-scan is vrij vocht in de buik te zien. Genoeg voor een laparotomie? Nee, de chirurg komt tot de vermoedelijke diagnose coprostase en besluit, na uitvoerig overleg met andere artsen, tot een expectatief beleid. Een dag later verslechtert de situatie zodanig dat alsnog een operatie volgt.
Een man werd enkele dagen opgenomen op een afdeling Spoedeisende Hulp Psychiatrie. Twee dagen na zijn ontslag belde zijn ex-vrouw die afdeling om te vragen of het veilig was voor haar kinderen om bij hem te verblijven. Ze noemde daarbij zijn naam en geboortedatum en dat hij kort opgenomen was geweest. De sociaalpsychiatrisch verpleegkundige stelde haar gerust: ze hoefde niet te twijfelen aan de veiligheid van de kinderen. .
De tuchtzaak hieronder gaat over een tragisch verlopen zwangerschap. De klaagster was zwanger van een tweeling. Bij 27 weken bleek een van de kinderen overleden, en de ander overleed kort na de spoedsectio. Er was sprake van een tweelingtransfusiesyndroom.
Het gaat om een vrouw wier derde zwangerschap in groot verdriet eindigde: haar kind overleed. De vrouw verwijt haar verloskundige dat zij eerder had moeten verwijzen. Die klacht wordt gegrond verklaard.
Een minderjarig kind met ouders in (v)echtscheiding, die na die scheiding nog even blijven doorvechten: dat betekent gedoe. En dat is soms ook merkbaar in de spreekkamer.
Sepsis is geen dagelijks beeld voor huisartsen. Toch moeten zij een beginnende sepsis herkennen, om vitaal bedreigde patiënten tijdig in te sturen. In deze casus valt te lezen hoe lastig dat is.
Deed de internist uit deze tuchtzaak er goed aan om een reanimatie bij een 63-jarige patiënt te laten beëindigen, terwijl diens hoofdbehandelaar met hem had afgesproken dat er geen behandelbeperkingen waren? Het is geen eenvoudige zaak, er komt van alles aan bod, van hoofdbehandelaarschap tot informeren van de familie, en van collegiale conflicten die op de achtergrond een belangrijke rol spelen, tot de vraag hoe om te gaan met reanimaties bij ernstig zieke patiënten.
