Meer van Anouk Maassen

  • ‘We go NOW!’

    De afgelopen weken was het vanwege de feestdagen rustig in ons Tanzaniaanse ziekenhuis. Maar deze week is dat anders; het is tijdens ons verblijf hier zelfs nog niet eerder zo druk geweest. Er zijn veel nieuwe patiënten opgenomen.

  • Waar moet het been naartoe?

    Inmiddels ben ik al over de helft van mijn tropencoschap in Tanzania. En inmiddels zijn de verschillen met Nederland dan ook vrij duidelijk geworden. Sommige dingen zijn erg hetzelfde: mensen hebben hypertensie, diabetes of een gastro-intestinale infectie. Maar veel ziekten zijn ook heel anders.

  • Quarantaine, daar doen ze hier niet aan

    We – een andere co en ik – komen het kantoortje binnen. Alle vijf de afdelingsboeken liggen verspreid op het kleine bureau. Ze hebben allemaal net een andere functie: de nachtoverdracht, een voor de verpleegkundigen, een voor de artsen, het overzicht van opnames en de somatische metingen.

  • Achter gesloten deuren

    Deuren openen zich bijna vanzelf voor een huisarts. Je belt aan, zegt dat je de huisarts bent, laat je koffer zien en dan is het vrijwel altijd: ‘O hallo, loop maar door, de patiënt ligt boven’, of ‘Ah, goedemiddag, fijn dat u er bent, kom erin’. Als co hobbel je er dan vervolgens maar gewoon achteraan: ‘Hallo, ik ben Anouk, de dokter in opleiding.’

  • ‘Gekke vom’

    De huisartsenpraktijk waar ik mijn coschap loop, ligt in een van de ‘slechtere’ wijken van de stad. Veel patiënten hebben lage gezondheidsvaardigheden of spreken gebrekkig Nederlands. Zo ook een patiënt die bij mij op het spreekuur kwam.

  • Misschien is het leven in een verpleeghuis toch zo verkeerd nog niet

    Het is mijn eerste week als coassistent in het verpleeghuis. Ik loop mee met de arts de PG-afdeling op. Als we de deur, verbloemd met behang alsof het een boekenkast is, doorgaan, voelt het alsof ik in een soort minidorpje terechtkom. Overal zijn deuren naar kamers en er staan planten in de gang.

  • Plekjes, plekjes, plekjes

    Een dagje op de poli dermatologie: elke tien minuten stond er een nieuwe patiënt gepland. Sommigen voor eczeem, sommigen voor psoriasis, maar verreweg de meesten voor een controle na een eerder ‘verdacht plekje’. Dat zijn dus patiënten die ooit een vorm van huidkanker hebben gehad (of verdenking hierop) en nu langskomen voor een algehele check van de huid. Een soort APK dus zeg maar.

  • Splash: daar is het bloed

    Het echtpaar zat beduusd voor me. Zij op het ziekenhuisbed op het SEH-kamertje, hij op een stoel ernaast. Ze waren al de hele dag aan het wachten tot er eindelijk een dokter zou komen kijken.

  • Bevallen: nog even niet

    Toen ik laatst aan het vertellen was over mijn coschap gynaecologie en verloskunde kreeg ik de vraag: ‘Kijk je nu juist meer of minder tegen bevallen op, nu je gezien hebt hoe dat gaat?’ Over dat antwoord hoefde ik niet lang na te denken: ‘Meer, absoluut meer.’

  • Coschap: soms heb ik gewoon geen zin

    Begrijp me niet verkeerd, ik wil dokter worden. Ik vind het leuk, écht. Ik zie een leven als dokter ook echt wel voor me. Maar soms heb ik gewoon even geen zin.

  • Dad jokes

    Het spreekuur zat propvol. Elke twintig minuten hoorde er weer een nieuw gezinnetje binnen te komen. Hoorde, want al die vragen en onderzoeken, dat past natuurlijk helemaal niet in zo weinig tijd. Ik liep mee met de kinderneuroloog tijdens diens speciale spreekuur voor syndromen.

  • Een katheter inbrengen: joepie!

    Met al die aiossen, aniossen, coassistenten, ok-assistenten en ok-assistenten in opleiding is er concurrentie alom. Wie mag er steriel staan? Wie mag hechten? En zelfs: wie mag de katheter inbrengen?

  • ‘Sad cases’ in Ghana

    Lang, lang geleden toen ik nog de illusie had dat ik gewoon zou kunnen reizen in mijn wachttijd, zou ik een korte stage gaan lopen in Vietnam. Covid gooide roet in het eten en dus werd mijn reis uitgesteld. Daarom ging ik nu, ruim anderhalf jaar later, niet naar Vietnam, maar naar Ghana op stage. Voor maar drie weken helaas, want de vakantie liet mij geen langere periode toe. Daar liep ik mee op de nicu en kinderafdeling.

  • Een luid zingende patiënt

    Ik klom de trap op, helemaal naar de bovenste verdieping van het flatgebouw. Ik ging, met net weer een dag coschap op de psychiatrie achter de rug, eten met een vriendin. Na een hele dag op de werkvloer is zo’n trap eerlijk gezegd best zwaar.

  • Dokterstaal

    Je hebt dus een specialist, aios, anios, zaaldokter (die weer een aios of anios is), PA (die soms ook een zaaldokter is), supervisor (meestal de specialist), fellow (een ouderejaars aios), senior co (in opleiding tot zaalarts) én de coassistent – en dat ben ik nu dus. En al deze mensen zijn dus dokter… of doctor, dat kan ook nog, en dan moet je ze weer anders aanspreken.

  • Klotsende oksels en klamme handjes

    Het is een van de allereerste dagen van mijn allereerste coschap. Als ik ’s ochtends vertrek is het nog vroeg. Buiten is het nog donker en als ik de deur achter mij dicht trek, is het in mijn studentenhuis nog akelig stil. Eenmaal in het ziekenhuis is die rust echter snel verdwenen.

  • Chill, dacht ik, iemand met verstand van zaken

    De ‘wat nou als en o nee daar gaan we dan’ waar iedere geneeskundestudent volgens mij bang voor is. Het moest een keer gebeuren. Het moment dat je je vaardigheden acute geneeskunde ineens in het echt moet toepassen. Elke arts maakt dit wel een keer mee, maar wanneer dat moment komt, dat weet je niet. En dat is ook de hele crux natuurlijk.

  • Na drie lockdowns, twee quarantaines en één corona-infectie

    We zijn drie lockdowns, twee quarantaines en één corona-infectie verder en het is eindelijk weer tijd om de studiebanken op te zoeken. Nog één week en dan starten mijn lessen. Net nu de zon begint te schijnen, iedereen vakantie heeft en reizen naar andere landen weer mogelijk zijn, begint voor mij de master. En hoeveel zin ik er ook in heb, dit voelt toch ook wel een beetje zuur.

  • Deaf U

    In Deaf U volgen we een groep studenten aan de ­particuliere Gallaudet University (Washington DC). Allemaal zijn ze doof en ze vormen een hechte gemeenschap.

  • Waarom vergeet oma alles?

    Het fijne kinderverhaal Waarom vergeet oma alles? begint met Alyssa en Nanín die bij hun opa en oma gaan logeren. De grootouders wonen in een plaatsje aan de Dominicaanse kust, een plek die schrijfster en arts Julissa Gómez niet onbekend is.

  • De K van Karlijn

    In Karlijns leven loopt eigenlijk alles op rolletjes. Ze heeft een leuke zoon, fijne man, vrienden om zich heen en een irritante buurvrouw. Ze houdt van wijn en werkt samen met haar beste vriend in een bloemenwinkel.

  • Van mond tot kont

    Van mond tot kont is een vrolijk boekje over het spijsverterings­kanaal. Je volgt de reis van een appel die via je mond in een drolletje verandert.

  • Ontgroend door Anne

    Sinds het tweede jaar van mijn studie geef ik samen met andere medisch studenten reanimatieles aan middelbare scholieren. Na een lange corona- en zomerstop zijn we nu weer van start gegaan. We leren de pubers over het DRSABC-protocol, de AED, borstcompressies en niet te vergeten de mond-op-mondbeademing.

  • Alle 13 fout!

    De onderzoeksstage is een standaardonderdeel van de master Geneeskunde. Daar, zomaar tussen de coschappen met al hun patiëntencontact en klinische vraagstukken, duikt hij ineens op. Als een soort verrassing aan het eind van je master. Iets wat je nog éven moet doen voordat je echt dokter mag worden.

  • Bacurau

    Als ze hoort dat haar oma overleden is, keert Teresa terug naar haar afgelegen geboortedorp in Brazilië. Daar gebeuren vreemde dingen. De watertoevoer is kapot en het plaatsje is van alle navigatiesystemen verdwenen.

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.