Een tuchtklacht van de IGJ tegen een straatdokter over het offlabel voorschrijven van quetiapine leidde tot veel onbegrip bij artsen. Inmiddels heeft het Centraal Tuchtcollege (CTG) de klacht ongegrond verklaard.
Bij het afscheid van Marcel Slockers, die per 1 januari na veertig jaar is gestopt bij zijn huisartsenpraktijk, wachtte hem een verrassing. ‘Het pleintje naast het gezondheidscentrum is naar mij genoemd!’, meldt Slockers op LinkedIn.
De Rotterdamse straatarts Michelle van Tongerloo ontwikkelde uit ontevredenheid met het systeem haar eigen onconventionele methoden om haar patiënten te helpen. ‘Ik volg gewoon mijn gezonde verstand en mijn gevoel.’
Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van straatdokter Igor van Laere. Samen met een netwerk van artsen houdt hij de vinger aan de pols onder dakloze mensen.
Drie artsen zijn tot nu toe genomineerd om met hun verhaal te verschijnen in het Nederland Bedankt-boek. In dat boek worden 48 personen geportretteerd die een bijzondere rol hebben gespeeld in de coronaperiode.
Hoe moet een dakloze in thuisisolatie als hij mogelijk in aanraking is geweest met het coronavirus, wel ziek is maar ‘te goed’ voor het ziekenhuis? In Utrecht is sinds eind maart een speciale noodlocatie aan de Maliebaan gereserveerd voor met covid-19 besmette daklozen.
Ik herinner me een dakloze die eind negentiger jaren voor de derde keer was weggelopen uit zijn tbc-quarantaine. We zagen hem voor de opvang weer drugs gebruiken met anderen. Het verlangen naar drugs en vrijheid maakt quarantaine onder deze groep een uitdaging.
Met een ademfrequentie van 30 trof de straatdokter hem aan in de nachtopvang voor daklozen. Hij was net weggestuurd uit het ziekenhuis, ook al hapte hij naar adem en dacht hij dat hij doodging. 300 euro had hij moeten betalen om behandeld te worden; het had hem amper benauwder kunnen maken.
Dakloosheid als symptoom van een ziekte: als straatdokters en -verpleegkundigen zien we dit vaak. Door een beschadigd brein maken mensen funeste keuzes. Ons brein is – gezond én beschadigd – een mysterie.
Afgelopen week was ik in de wolken. Ik ben zo ongelofelijk blij! Was ik ook zo blij toen ik als huisarts de eerste Standaard Diabetes ontving? Eindelijk evidence voor wat ik doe, eindelijk bewijs dat ik dat goed doe?
Met gekromde tenen in zijn kleurrijke schoenen hoorde Hugo de Jonge de verhalen aan op het straatdokterspreekuur in Rotterdam. Hoe bezoekers van ons spreekuur net dat zetje kregen dat nodig was om dakloos te raken door de systeemfouten van zorgverzekeraars, sociale dienst en nog meer overheid. Hoe ongunstige levensverhalen strandden in een fuik van regels en bezwaren. Het liet hem niet onbewogen.
Abdul was erg somber. Zo somber dat hij regelmatig liggend op een grafsteen op een begraafplaats werd aangetroffen. Hij was dakloos. Hij had geen adres, en ook geen verzekering of inkomen.
Bloglezers bedankt! Jullie veranderen de wereld door mijn blogs te lezen.
Ik ben eigenlijk gewoon een stalker. Ik ben doodordinair een zorgverzekeraar gaan stalken vanwege Peter die onverzekerd te pletter viel.
De 17 miljoenste inwoners van ons land was geen baby, Pool of Syriër, maar een dakloze!
Traag en breedsprakig vertelde Adrie de ambtenaar dat hij dakloos geworden was.
Haar verhaal was bloedstollend. Achtervolgd door een bende in Midden-Amerika, op de vlucht uit angst om vermoord te worden. Wekenlang had ze het uitgehouden in de rimboe. Berooid en sterk vermagerd kwam ze eindelijk in Nederland aan.
Een wanhoopsuïcide was het. Slecht ter been en verstandelijk beperkt had hij zich bij de nachtopvang aangemeld. Hoe wanhopig kun je worden als je dakloos raakt?
Met 28 procent hartcapaciteit toch doorwerken. Maar hij kon geen omzet meer draaien. Te trots voor een uitkering had hij toen de huur maar opgezegd. Hij had het toch altijd gered?
Onverzekerd viel Peter van zes hoog naar beneden. De benedenburen schrokken op van de klap. Peter brak zijn heup, knieën, enkels en enkele ribben en wervels ...
Renske Leijten van de Socialistische Partij stelt een aantal kritische Kamervragen aan minister Schippers van Volksgezondheid over…
De Nederlandse overheid doet te weinig om te voorkomen dat mensen dakloos worden. En als iemand eenmaal dakloos is …
Het Plan van Aanpak Maatschappelijke Opvang van gemeente Rotterdam heeft de leefomstandigheden onder de Rotterdamse…
Jim was een echte vakman. Hij werkte in de metaal. Omdat hij prachtwerk wist af te leveren, had hij vrijwel altijd werk, meestal via een koppelbaas. Jim was geboren in Ierland, maar woonde al lange tijd in Rotterdam. Hij kende de stad als zijn broekzak.
Piet was een grote klier op school. Geen juf of meester wist hem in het gareel te krijgen. Andersom deed geen juf of meester het goed bij Piet. Daarvoor kreeg hij te vaak straf. Of werd hij weer eens van school gestuurd.
