De patiënt in deze zaak van de Klachtencommissie SCEN had na de diagnose mammacarcinoom besloten zich niet te laten behandelen. Ze stelde een wilsverklaring op. In de laatste fase van haar ziekte werd ze verzorgd door haar dochter – klaagster in deze zaak – en hield thuiszorg buiten de deur. Ze vroeg haar huisarts om euthanasie.
Willy verblijft in een verpleeghuis, hij heeft dementie en niet-aangeboren hersenletsel door meerdere valpartijen tijdens het wielrennen. Hij is wilsonbekwaam. Volgens zijn vrouw en (pleeg)kinderen heeft hij altijd gezegd zo niet te willen leven; hij heeft bovendien een euthanasieverklaring.
Spanje legaliseert euthanasie en hulp bij zelfdoding voor volwassenen die ernstig of ongeneeslijk ziek zijn. Er zijn weinig landen in de wereld waar dat mogelijk is. In de Europese Unie kan dat verder alleen in Nederland, België en Luxemburg.
Mensen die sterven door euthanasie doneren soms hun organen. Maar niet het hart, want in Nederland kunnen alleen hersendode mensen met hartslag dit afstaan. In het UMCG toonden artsen aan dat een hart ook na circulatiestop door euthanasie bruikbaar is voor transplantatie.
Psychiatrische patiënten met een stervenswens komen vaak niet in aanmerking voor euthanasie, omdat ze niet uitzichtloos en ondraaglijk zouden lijden. Maar wie bepaalt dat?, vraagt Lidy Schoon zich af.
Een euthanasieverzoek is voor veel artsen een van de moeilijkste vragen, maar het hoort bij het vak. Huisarts Pim vond het een bijzondere ervaring. ‘Je hebt echt iets voor iemand betekend.’
Van zaterdag 13 tot en met 20 februari is het de Week van de Euthanasie, een initiatief van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE). Mogelijk stellen uw patiënten door deze extra aandacht vragen over het levenseinde of euthanasie.
Is het een probleem dat in Amsterdam vaker euthanasie wordt uitgevoerd dan in Maastricht? Die vraag werd actueel nadat recent onderzoek liet zien dat er binnen Nederland grote regionale verschillen bestaan in het aantal meldingen van euthanasie.
De regionale verschillen in het aantal euthanasiegevallen per gemeente is groot. Het percentage sterfgevallen waar euthanasie aan voorafging, is in sommige gemeenten 25 keer zo groot als in andere plaatsen. Dat is de uitkomst van onderzoek van het Radboudumc in Nijmegen en de Protestantse Theologische Universiteit in Groningen. Dat melden Nieuwsuur en Trouw.
Wie was de arts die door het Openbaar Ministerie (OM) werd vervolgd voor de ‘koffie-euthanasie’? Lang bleef de naam van Marinou Arends onbekend. Haar beroepsgeheim belette haar op de zaak in te gaan, zegt ze, en het ging toch meer ‘om de wet dan om mij’.
De toetsingscommissies euthanasie hebben hun EuthanasieCode aangepast aan het arrest van de Hoge Raad over euthanasie bij gevorderde dementie. RTE-voorzitter Jacob Kohnstamm vertelt wat er wel en niet veranderde.
Wat een nieuws rolde er mijn scherm binnen: minister Grapperhaus blokkeert de benoeming van een lid van een regionale toetsingscommissie. Een toelichting is er nog niet, maar ze is bestuurslid geweest van Stichting de Einder, in de woorden van de NOS ‘een organisatie die mensen adviseert hoe ze op een legale manier zonder betrokkenheid van een arts uit het leven kunnen stappen’.
Justitieminister Ferd Grapperhaus heeft de aanstelling verhinderd van Miriam de Bontridder, plaatsvervangend raadsheer bij het gerechtshof in Amsterdam, als voorzitter van een van de vijf Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE). Tot 2019 was ze bestuurslid van De Einder. Dat meldt de Volkskrant vandaag.
De RTE heeft de EuthanasieCode 2018 aangepast aan het arrest van de Hoge Raad over euthanasie bij een diepdemente patiënt op basis van een schriftelijke wilsverklaring. Ook is een eerste oordeel van de RTE gepubliceerd dat ook gebaseerd is op dit arrest.
Een specialist ouderengeneeskunde van het Expertisecentrum Euthanasie die in 2017 euthanasie uitvoerde bij een 67-jarige vrouw, wordt niet vervolgd. Haar zaak wordt voorwaardelijk geseponeerd. Dat heeft het Openbaar Ministerie vorige week bekend gemaakt.
Het Nederlandse parlement keurde in 2001 de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (Wtl) goed. Nederland was hiermee het eerste land ter wereld dat artsen toestaat een patiënt op diens verzoek te doden. België volgde een jaar later, maar de richtlijn daar lijkt een stuk adequater en patiëntvriendelijker.
Er komt een regeling voor levensbeëindiging bij kinderen van 1 tot 12 jaar die ongeneeslijk ziek zijn, die uitzichtloos en ondraaglijk lijden en binnen afzienbare tijd zullen overlijden. Dat schrijft minister Hugo de Jonge van VWS in een brief aan de Tweede Kamer.
‘Ik zou de psychiatrie toe willen schreeuwen: “Alsjeblieft, gun dit de patiënten voor wie geen toekomst meer is en gun het hun naasten!” Met die zin eindigt een verhaal van Heleen Weber, een moeder die haar dochter heeft verloren.
In de omstreden euthanasiezaak – de ‘koffie-euthanasie’ – van april jl. is niet goed onderzocht of de patiënte wilsonbekwaam was. Het was van levensbelang geweest om dat wél te doen.
Mijn twee vorige blogs gingen ook over Mirjam en haar euthanasiewens. Ik wilde niet midden in het verhaal stoppen. Daarom nog een keer over haar.
Onder leiding van Steven Pleiter groeide het Expertisecentrum Euthanasie uit tot een professionele organisatie. Een van zijn zorgen is dat psychiatrische patiënten met een euthanasiewens nu twee jaar moeten wachten. Binnenkort zwaait hij af als bestuurder.
De tragiek van veel menselijk leed is dat het ongezien blijft. Die zin, die ik bijna vijftig jaar geleden las in een boekje van Hector Hugh Munro, is me altijd bijgebleven. Lijden is erg, maar ongezien lijden nog erger. Dan kan er niemand meelijden. Het woord meelijden heeft helaas een negatieve klank. Terwijl met iemand meelijden toch een hele menselijke en mooie vorm is van betrokkenheid.
Nadat de Hoge Raad dit voorjaar uitspraak deed over euthanasie bij gevorderde dementie, heeft gisteren opnieuw een arts hiervoor een tuchtrechtelijke waarschuwing gekregen. De inspectie voor de gezondheidszorg en jeugd bestudeert de uitspraak en ook de arts overweegt nog of ze de zaak aan het Centraal Tuchtcollege wil voorleggen.
Bij een patiënt die stopt met eten en drinken kan een delier ontstaan. Volgens bestaande richtlijnen mag een arts de patiënt in dat stadium (nog) niet sederen om het lijden te verlichten. Een aanvulling van die richtlijnen zou op zijn plaats zijn, vindt emeritus hoogleraar ethiek Govert den Hartogh.
Nadat nu ook de Hoge Raad heeft geoordeeld over euthanasie bij een niet wilsbekwame patiënt, is het weer een zaak geworden van de zorgvuldig handelende arts. Diens oordeel is leidend.
