In een appgroep die ik heb gemaakt voor mensen met een dwangstoornis, merkte een van de leden op: ‘Het is heel fijn om met lotgenoten te kunnen praten over je dwang; met hulpverleners blijft het toch altijd wat oppervlakkig.’ Zo, daar heb je de diepgang die Derksen zoekt! De opmerking trof mij.
Het probleem is niet zozeer dat je ontevreden bent, maar een obsessieve onrust over de mógelijkheid dat je dat achteraf zult worden. De remedie is dan ook dat je je oefent in het verdragen van die mógelijkheid, het uitstaan van die onzekerheid.
Vrijdag 12 mei was de eerste Dag van de Dwangstoornis. Het was een hartverwarmende dag, die ik helaas maar gedeeltelijk kon bijwonen. De rest van de tijd bracht ik hangend boven de toiletpot door in verband met aanvallen van hevige misselijkheid en de rest.
Oosterhoff schrijft puntig en met gevoel voor zelfspot over zijn eigen dwangstoornis: ‘Mijn dochter vraagt of ik meega de hond uitlaten. Eigenlijk heb ik geen tijd, maar ik heb nooit tijd. Straks is ze het huis uit en dan is het te laat, denk ik.'
'Een mug, iets heel kleins, als iets onoverkomelijks ervaren', zo omschrijft Menno Oosterhoff wat dwang is. 'Alsof mijn leven ervan afhangt.' Vorige week kwam zijn boek Vals alarm uit. Vals alarm, want: 'Je gelooft je zintuigen gewoon soms niet.'
