Helaas loop ik niet meer mee op de poli, maar sta ik – net zoals coassistenten in het hele land – de ingang van het ziekenhuis te bewaken. ‘Heeft u klachten van verkoudheid, hoesten, niezen, keelpijn? Nee? Mooi! Nog wel even de temperatuur opnemen hoor.’
Nog maar twee weken geleden. Samen met de gynaecoloog sta ik aan het bed van een vrouw in partu. Ze ziet er ziek uit, blijkt ook vaginaal bloedverlies te hebben. De matron nurse en verloskundige staan er een beetje verloren bij. Bij de vraag naar haar controles beginnen ze te blozen; ze waren totaal niet op de hoogte van de situatie van deze vrouw.
Het Amsterdam UMC locatie VUmc biedt sinds eind 2019 als eerste ziekenhuis in Nederland het keuzecoschap ziekenhuisgeneeskunde aan. Het opzetten van dit keuzecoschap volgde na vragen aan ziekenhuisartsen (i.o.) over het vak en de mogelijkheid om je er als coassistent verder in te verdiepen.
Tijdens de papieren visite worden we abrupt onderbroken door geschreeuw vanaf de gang. Daar treffen we, de zaalarts en ik, onze nieuwe patiënt, terwijl de verpleegkundige wanhopig pogingen doet hem te kalmeren. Ze had hem op heterdaad betrapt terwijl hij bonbons aan het stelen was in de kamer van zijn buurvrouw.
Hij heeft zijn ogen nog steeds dicht. Ik begin nu zelf ook te twijfelen over wat we moeten doen. ‘Misschien is het beter als we nog even wachten met het binnenroepen van de eerste patiënt’, zeg ik voorzichtig.
Samen met de huisarts ga ik op visite bij een meneer die ouder is dan viermaal mijn eigen leeftijd. Hij woont nog zelfstandig en heeft minimale hulp van de thuiszorg. Bewonderenswaardig vind ik dat.
De jas sluit goed aan en zorgt ervoor dat ik me zelfverzekerd voel. Ik geef mijn maat door en een week later haal ik met een glimlach de jas uit de kledingautomaat. Als brave co begin ik gretig al mijn spullen in de zakken te stoppen. Daarna hoeft de jas alleen nog maar dicht met de drukknoopjes.
Met een routinematig ‘Heb je nog vragen?’ probeer ik het consult af te ronden, om daarna de hechtspullen te gaan verzamelen. ‘Nee, nee, alles goed’, zegt hij. Ik draai me om en verlaat het door gordijnen gecreëerde kamertje. ‘Eh, dokter...’
In een coschap van zes weken blijven de contacten met collega’s en patiënten oppervlakkig. Terwijl juist via die contacten veel te leren valt voor de huidige artsen in spe. Net afgestudeerd geneeskundestudent Claudia Tielemans pleit voor een eigentijdser systeem met een beperkt aantal lange stages.
Ik loop naar de afdeling, en daar komt de gynaecoloog aan. ‘Waar is de arts-assistent?’ vraagt hij aan me. ‘Ze moest naar ok, maar ze vertelde me dat ik met u kon overleggen over of ik de visite mocht doen’, zeg ik, terwijl ik hem hoopvol aankijk. ‘Ja, dat is dus helemaal niet de bedoeling.'
Het is voor veel coassistenten een belangrijk moment: het eindbeoordelingsgesprek van een coschap. Elke faculteit heeft hierbij zijn eigen idee over hoe de coschappen beoordeeld moeten worden. Bij velen gebeurt dit met een cijfer. Dit cijfer mag wat mij en andere co’s betreft per direct afgeschaft worden.
De vereniging van specialisten ouderengeneeskunde Verenso is blij dat uit de Prinsjesdag-stukken blijkt dat het kabinet extra aandacht heeft voor het opleiden van voldoende specialisten ouderengeneeskunde.
Ken je dat gevoel nog als kind, dat je iemand moest bellen en dat je je moeder bijna smeekte of zij dat niet voor jou wilde doen? De kapper, de huisarts, de tandarts… het ging om de simpelste dingen, maar één ding was zeker: bellen was eng! Dat gevoel bleef mij gedurende mijn coschappen een beetje achtervolgen.
Ja daar ga ik dus niet aan meewerken hè, met mijn hoofd is niets mis.’ De arts-assistent probeert te inventariseren waarom zij dit niet wil, om zo eventueel een ingang voor een gesprek te krijgen. Dit doet zij heel subtiel en voor wij er erg in hebben tikken de minuten voorbij.
Ooit las ik ergens dat vele hulpverleners lang na hun afstuderen nog een gevoel houden ‘een keer door de mand te vallen’. Alsof iemand ze betrapt en ze er eigenlijk niets van bakken. Dat dus. Ontzettend vermoeiend natuurlijk, zo’n piekerbrein. Want hier gaat bakken energie in zitten die ook besteed kan worden aan simpelweg genieten van je laatste weken als zorgeloze (onbetaalde!) coassistent. En toch is dat mij niet gelukt, ik was er maar druk mee.
Ik zag een behaard babyhoofdje tevoorschijn komen, hoorde tegelijkertijd de bijna-moeder schreeuwen dat zij het allemaal niet meer kon en ik besefte welk probleem ik aanschouwde. Een rampzalige ontwerpfout.
Ik had het vat veel eerder moeten dichtdrukken! Uit alle macht drukte ik het vat nu dicht, maar het bloed bleef maar stromen. De druppels op de grond vormden al een plas.
Het was eerst wel even zoeken naar de juiste dosering, zodat ik niet stuiterend het ziekenhuis zou verlaten. Maar uiteindelijk kwam er tijdens een cardiocoschap zelfs een PICO van mijn hand over de effecten van koffie op atriumfibrilleren.
De Amsterdamse Sarah van der Lely zat midden in het faillissement van het Slotervaartziekenhuis. Ze bedacht zich geen moment, begon te filmen en maakte een tv-documentaire over die hectische periode.
‘Jij bent vast en zeker de co’, roept de chirurg terwijl hij mij een hand uitreikt. Zou het het wiebelen op mijn klompen zijn of de gedesoriënteerde blik in mijn ogen, die verraden dat ik hier niet thuishoor?
* nieuwe blogger * ‘Hallo, ik ben de nieuwe coassistent’, piep ik, terwijl ik met grote passen de overdrachtsruimte binnenstrompel. Zeker twintig witte jassen kijken verstoord op. Een ongemakkelijke stilte.
Een uurtje later zit ik in de cokamer en ik denk nog eens goed na over deze opmerking. Behalve het voor patiënten absolúút geen speeltuin te noemen is, zie ik toch enige overeenkomsten voor de coassistent.
Dag één van een nieuw coschap Witte jas, telefoon en mijn stethoscoop paraat Maar voordat ik de overdrachtsruimte in stap Eerst een bezoekje aan de koffieautomaat
‘Ik heb echt een taak voor de coassistent’, zegt de arts. Na een maand coschappen wist ik al dat deze zin een dubbele lading heeft. Hoewel deze zin in eerste instantie lijkt op ‘Ik heb een leuke taak’ zit er een wereld van verschil qua inhoud tussen deze twee aangeboden taken.
De CCU-verpleegkundige wijst mij aan: mijn beurt om compressies te geven. Met licht trillende handen begin ik. Ik kan niet nadenken en speel in mijn hoofd alleen maar ‘staying alive’ af. Vanuit mijn ooghoeken zie ik het hoofd van de patiënt meebewegen met de compressies, de ogen nog geopend, een tube uit haar mond.
