Al tien jaar leeft Kitty Trepels van Mil (1963) met borstkanker: ze heeft uitzaaiingen in lever, hoofd en botten. In die tijd kwam ze met enige regelmaat ‘in absurde, onwerkelijke situaties’ terecht, maar het is de relativerende humor die haar staande houdt in ‘de witte wereld’, die niet altijd even goed luisterde naar haar vragen en behoeften en, op zijn zachtst gezegd, af en toe de plank flink missloeg, wat niet zonder gevolgen is gebleven voor haar gezondheid.
Schrijven voor kinderen is zo eenvoudig nog niet. Dat wil zeggen: op een manier dat het geloofwaardig en meeslepend is. Er komt meer bij kijken dan kinderlijke woorden in te zetten en de tekst met plaatjes te verluchtigen. Voor je het weet zit je ‘te hoog’ of sla je de plank mis door semigrappig te zijn.
Het nieuwe boek van Jacqui van Kemenade, Een shotje leefstijl, ziet er als gebonden versie, met foto’s en duidelijke tabellen, aantrekkelijker uit dan Leefstijl op recept van anderhalf jaar geleden.
Geneeskundestudent Irene Fritschy werkte in haar 'verplichte' tussenjaar tussen bachelor en master bij Oma’s Soep, een stichting die de eenzaamheid onder ouderen wil bestrijden door kookgroepen voor ouderen te organiseren.
Hoewel de titel Een dag uit het leven van Tinkerbel anders doet vermoeden, is het leven van antropoloog Imke Gilsing allesbehalve een sprookje. In haar boek vertelt ze over haar psychose.
De boeken van Charles Dickens (1812-1870) gelden als klassiekers. Al is zijn werk bekneld geraakt in de canonieke dwangbuis. En trekt hij nog gretige lezers?
Een Duitse fantasie van Philippe Claudel omvat vijf verhalen die draaien om, zo geeft de auteur in het nawoord aan, ‘de onsamenhangendheid van de geschiedenis en de rol die mensen erin spelen, of beter gezegd: denken te spelen’.
Ze zijn op elkaar aangewezen: moeder en ex-verpleegster Mira, en dochter Vera. Mira is beschadigd uit haar liefdeloze jeugd gekomen en kan op haar beurt haar moederliefde slecht vormgeven.
Het bieden van troost is een van de drie belangrijkste bestaansredenen voor kunst. ‘De andere twee weet ik niet’, schrijft Bert Keizer in zijn inleiding bij Zo helpt poëzie, waarin hij 101 gedichten verzamelde over geboorte en kinderziekten, lichamelijk en geestelijk lijden, over sterven en rouwen.
Zorgverleners zijn per definitie meertalig, ze spreken immers ook ‘geneeskunde’, een taal die menig buitenstaander maar moeilijk verstaat en niet altijd waardeert, ‘bijvoorbeeld op een feestje als artsen elkaar voor het eerst ontmoeten’.
Henk Pröpper heeft altijd al ‘een wat ironische band’ met zijn hartslag gehad, schrijft hij in Hartslag 27, ‘er schuilt iets komisch in, te kunnen functioneren met zo’n lage pols’. Kort na zijn verhuizing van Amsterdam naar Parijs faalt zijn poging om zijn hart hardlopend ‘tot hogere frequentie te dwingen’.
Twee fraaie boeken bieden samen een goed beeld van wat we weten over syntaxis en semantiek van taal, taalverwerving en evolutie. In De geniale eenvoud van de taal neemt taalkundige Hedde Zeijlstra de lezer mee op een tocht door zijn vak.
De meeste mensen zijn ‘Combidenkers’, dat betekent dat ze houden van de combinatie van taal en beeld. Maar er zijn ook mensen die liever afgaan op het plaatje of op de tekst: ‘Beelddenkers’ versus ‘Taaldenkers’.
Pleitbezorgers van de zogeheten ‘nouveau roman’ keerden zich in de jaren vijftig tegen het realisme in teksten. Ze wezen op het ‘achterhaalde idee’ van een intrige en psychologische uitwerking van personages.
Huisarts Steven van de Vijver en journalist Martin Brester schreven samen De gespierde mens, ‘een veelzijdig verhaal over (bijna) alles wat ons beweegt’. Veelzijdig is het boek zeker.
Twee boeken die bruggen willen slaan tussen wetenschappelijke kennis en de praktijk aan de uiteinden van het psychiatrische spectrum: de behandeling van kinderen en ouderen.
Myra van den Goor was huisarts en werkt nu als adviseur in de zorg. Zij deed onderzoek naar de kern van het doktersvak en schreef daar een proefschrift over – Calling en Comradeship – waarop ze haar boek Vanuit het doktershart heeft gebaseerd.
Ik denk dat iedereen op een gegeven moment in zijn of haar leven zich de vraag stelt hoe je oude dag eruit zal gaan zien. In Tot de dood ons scheidt van Lionel Shriver stellen de hoofdpersonen, een echtpaar van net 50, zich die vraag na het overlijden van de vader van de vrouw.
‘Ik volg een tijdpad dat anderen zouden kunnen volgen. Ik woon in dezelfde stad als waar ik ben opgegroeid. Ik ben academicus, kind van twee academici. Ik leef eenzelfde leven als het jouwe.’ Het laatste zinnetje vormt de titel van het autobiografische relaas van de Noorse hoogleraar Jan Grue (1981), bij wie op 3-jarige leeftijd spinale spieratrofie werd gediagnosticeerd.
‘Een beeld zegt meer dan duizend woorden of duizend psychiaters.’ Aldus Mirjam Peters, die een bipolaire stoornis heeft, in het voorwoord bij Kunst van manie en depressie, waarin een selectie is opgenomen van schilderijen en tekeningen die zij heeft gemaakt.
In De Gemene Deler, wat je noemt ‘een koffietafelboek’, zijn de verhalen opgenomen van elf jongvolwassenen (18-35 jaar) met kanker, vergezeld van 66 foto’s.
Nick Steenbergen besluit zijn coschappen op Curaçao te doen. Het zonovergoten leven daar verloopt fragmentarisch, hoppend van specialisme naar specialisme (‘ieder deed zijn ding’), en van liefjes naar liefdes, in meervoud.
In Onrust op Urk verzamelde bedrijfsarts André Weel zijn blogs voor Medisch Contact over medische geschiedenis.
‘Dit boek is een boek over noch voor vrouwen’ staat in de inleiding van De waarheid over Eva van primatoloog Carel van Schaik en de historicus Kai Michel.
Hoofdpersoon in de onorthodoxe roman Ondertussen in Dopamine City van DBC Pierre is voormalig rioolwerker Lon Cush. Op menselijk vlak zit het tegen: gescheiden met twee dochters plus een ex-schoonmoeder die de voogdij van de kinderen opeist.
