Ik denk dat iedereen op een gegeven moment in zijn of haar leven zich de vraag stelt hoe je oude dag eruit zal gaan zien. In Tot de dood ons scheidt van Lionel Shriver stellen de hoofdpersonen, een echtpaar van net 50, zich die vraag na het overlijden van de vader van de vrouw.
‘Ik volg een tijdpad dat anderen zouden kunnen volgen. Ik woon in dezelfde stad als waar ik ben opgegroeid. Ik ben academicus, kind van twee academici. Ik leef eenzelfde leven als het jouwe.’ Het laatste zinnetje vormt de titel van het autobiografische relaas van de Noorse hoogleraar Jan Grue (1981), bij wie op 3-jarige leeftijd spinale spieratrofie werd gediagnosticeerd.
‘Een beeld zegt meer dan duizend woorden of duizend psychiaters.’ Aldus Mirjam Peters, die een bipolaire stoornis heeft, in het voorwoord bij Kunst van manie en depressie, waarin een selectie is opgenomen van schilderijen en tekeningen die zij heeft gemaakt.
Oma is gestorven. We zien hoe haar kleindochter Nelly – beleefd, empathisch – afscheid neemt van de bewoners van het verpleeghuis waar ze haar laatste levensdagen heeft doorgebracht. Oma’s dochter Marion (Nelly’s moeder dus) is verdrietig, want het huis van oma, dat in het bos ligt en dat ook het huis van haar jeugd is, moet worden leeggehaald.
Acteur Gijs Scholten van Aschat heeft de roman Cliënt E. Busken van Jeroen Brouwers bewerkt tot een monoloog, door hemzelf gespeeld, en begeleid door muzikant Jip van den Dool. Tegen zijn wil verblijft E. Busken op de gesloten afdeling van een instelling voor hoogbejaarden.
In het Tsjechoslowakije van begin vorige eeuw was kruidendeskundige Jan Mikolášek een lokale beroemdheid; voor zijn praktijk in de buurt van Praag stonden vaak honderden patiënten in de rij, een flesje ochtendurine in de hand.
In De Gemene Deler, wat je noemt ‘een koffietafelboek’, zijn de verhalen opgenomen van elf jongvolwassenen (18-35 jaar) met kanker, vergezeld van 66 foto’s.
In de vierdelige tv-reeks Operatie Obesitas volgt Olivier Locadia (rapper Willie Wartaal) Kars, Eline en Dani, die alle drie een maagverkleining ondergingen.
Maud & Babs, met onder anderen Loes Luca, Rifka Lodeizen en Kim van Kooten, wordt door omroep MAX aangekondigd als een ‘licht humoristische’ tv-serie over een familie die onder hoge druk komt te staan vanwege toenemende mantelzorg.
Wat bepaalt dat in sommige tijden, situaties en culturen mensen aangetrokken worden tot alternatieve genezers? Het Tropenmuseum wijdt daar een aardige tentoonstelling aan.
Nick Steenbergen besluit zijn coschappen op Curaçao te doen. Het zonovergoten leven daar verloopt fragmentarisch, hoppend van specialisme naar specialisme (‘ieder deed zijn ding’), en van liefjes naar liefdes, in meervoud.
Een van de opmerkelijkste films die dit jaar de bioscoop bereiken is Titane van Julia Ducournau, die daarmee deze zomer de prestigieuze Gouden Palm won op het filmfestival van Cannes.
Anne (Olivia Colman) heeft haar dementerende vader Anthony (Anthony Hopkins) in huis genomen. Een nobele daad. Toch dringt zich al snel de vraag op: wie is hier eigenlijk mee geholpen?
Een verwarde man bewerkte in 1986 in het Stedelijk Museum het beroemde schilderij ‘Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue’ van de Amerikaanse kunstenaar Barnett Newman.
Twee heel verschillende films waarin een kind met een hartaandoening centraal staat. In Envole-moi maken we kennis met de 25-jarige Thomas, voor wie het leven louter plezier in petto heeft.
In Onrust op Urk verzamelde bedrijfsarts André Weel zijn blogs voor Medisch Contact over medische geschiedenis.
Waarom menstrueren mensen eigenlijk – gemiddeld tweeduizend dagen –, terwijl er nauwelijks diersoorten zijn die ons dat nadoen? In deze podcast stelt de Belgische wetenschapsjournalist Liesbeth Gijsel alle ‘ongestelde vragen’ over menstruatie.
‘Dit boek is een boek over noch voor vrouwen’ staat in de inleiding van De waarheid over Eva van primatoloog Carel van Schaik en de historicus Kai Michel.
De Brits-Amerikaanse neuroloog Oliver Sacks schreef decennialang met grote kennis van zaken, een open geest en een brede blik zeer inspirerend over zijn werk als arts en onderzoeker.
Bestaat er iets treurigers dan een rotonde in Frankrijk? Het is de plek waar kapster Suze (Virginie Efira) uitkomt in de zoektocht naar haar kind: hier stond de geboortekliniek.
Hoofdpersoon in de onorthodoxe roman Ondertussen in Dopamine City van DBC Pierre is voormalig rioolwerker Lon Cush. Op menselijk vlak zit het tegen: gescheiden met twee dochters plus een ex-schoonmoeder die de voogdij van de kinderen opeist.
Als Willis begint te dementeren, probeert zoon John hem zover te krijgen dat deze bij hem in de buurt komt wonen. Falling, het regiedebuut van Viggo Mortensen, is een film die je op meerdere manieren kunt waarderen.
In de nieuwe tentoonstelling van Museum van de Geest | Outsider Art laat de spraakmakende modeontwerper Duran Lantink (1989) zich inspireren door de Amerikaanse kunstenaar Andy Warhol.
Joris van Casteren steekt graag zijn neus in andermans zaken, wordt als hij eenmaal ‘goud in handen’ heeft, geobsedeerd door de werkelijkheid en pelt deze in laagjes af tot de kern. Hij schreef al een aantal boeken op deze manier.
Leven met euthanasie / Geliefden vertellen over hun ervaringen omvat ruim veertig authentieke, vaak aangrijpende verhalen (inclusief enkele interviews), waarin euthanasie vanuit het perspectief van ‘geliefden’ wordt belicht.
