Een 77-jarige vrouw met buikpijn en braken

De dochter van een 77-jarige vrouw belt met de huisartsenpost: moeder is al twee weken ziek en het gaat niet goed, zij vertrouwt het niet. Ik ga op weg, met alle persoonlijke beschermingsmiddelen want het is coronatijd en buikklachten kunnen een teken zijn van covid-19.

Ik tref een zieke vrouw aan die snel ademt. Zij ligt in bed en lijkt alert. Ze vertelt dat zij misselijk is en overgegeven heeft. De ontlasting gaat de laatste tijd wat moeizaam. Haar eigen huisarts heeft haar tien dagen geleden, na een telefonisch consult, een anti-emeticum voorgeschreven (beginnende buikgriep?). Mijn eerste indruk is dat dit een erg zieke vrouw is. Metingen bevestigen dit: ademfrequentie: 34/minuut, SO2: 90%, polsfrequentie: 124/minuut irregulair, tensie: 80/40 mmHg. De lichaamstemperatuur is 37,7 graden Celsius.

Is het tóch corona of sepsis op basis van urinewegfinfectie – er hangt een sterke urinegeur in de kamer. Over de longen hoor ik normaal vesiculair ademgeruis en over het hart geen souffles of pericardwrijven. Maar als ik de dekens terugsla zie ik een enorme bult op de buik met op de top roodheid en door de huid heen schemerend gelige en zwarte plekken. De zwelling voelt pral gespannen aan en tot mijn verbazing geeft mevrouw geen erge pijn aan bij palpatie. Op mijn vraag of zij weet van het bestaan van een navelbreuk antwoordt zij dat ze die al jaren heeft.

Zou dit een abces in de buikwand zijn of een uit de hand gelopen erysipelas/cellulitis bij een geïnfecteerde navel? Omdat zij bekend is met een al veel langer bestaande navelbreuk vermoed ik toch een geïncarcereerde (en abcederende?) hernia umbilicalis en onder deze diagnose stuur ik haar per ambulance in naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar wordt mijn vermoeden bevestigd.

Resectie van het necrotiserende deel colon en plaatsing van een colostoma heeft zij wonderwel overleefd.