Ignace Schretlen

Onlangs eindigde een ingezonden brief met de woorden ‘Stop Vermeulen’ (MC 14/2022: 38). Wellicht een ‘cri de coeur’ maar wel op de man gespeeld. Als auteur overkomt mij dit steeds vaker. Twee jaar geleden kreeg ik na een artikel in het FD een brief met dreigende ondertoon: ik hoorde niet thuis in deze krant. Bij zowel Medisch Contact als Arts & Auto – ik schrijf voor beide – is het voorgekomen dat reacties op columns/blogs zo ongekend fel waren dat van hogerhand moest worden ingegrepen.

Op 4 juni 2020 publiceerde Trouw een cartoon van Len Munnik, met een stel op een bank. ‘Alles wordt weer normaal’, zegt de man. Tegen een helderblauwe hemel kruisen twee witte vliegtuigstrepen elkaar. Mensen gingen weer op vliegvakantie.

In Zorg, zingeving en waardigheid (2020) omschreef Pieter Grimbergen compassie als ‘de meest complexe en meest belangrijke vorm van persoonlijk leiderschap’. In Confrontaties met compassie. Meeleven vraagt moed gaat hij hier verder op in: in drie hoofdstukken presenteert hij zijn ‘onderzoek naar compassievraagstukken’, bespreekt hij ‘waar compassie schuurt’ en geeft hij vijftien ‘compassiewerkers’ het woord over geluk, medeleven/medelijden en grenzen in relatie tot compassie.

In zijn Retorica onderscheidt Aristoteles drie aspecten van overtuigingskracht: argumentatie, betrouwbaarheid en appelleren aan emoties. Hoe overtuigend is onder anderen Mark Rutte als het over de pandemie gaat?

De foto van het verdronken 3-jarige jongetje Alan Kurdi dat op 2 september 2015 aanspoelde op een Turks strand, had in 1993 een even iconische voorganger: een uitgehongerd, stervend meisje in Soedan met schuin achter haar een aasgier.