Waardevolle aanvulling

Met het afsluiten van mijn keuzecoschap kindergeneeskunde was ook het laatste stukje van de opleiding klaar en hoefde ik alleen nog op de buluitreiking te wachten. Dacht ik. Maar er zou nog een belangrijk onderdeel van mijn opleiding volgen.

Op de avond van mijn eerste vrije dag begon ik te rillen. Mijn vriendin stapelde alle dekens die ze had over me heen, maar desondanks bleef ik koud. Na enkele dagen openbaarde zich het typisch tertiaire koortspatroon passend bij een malaria-infectie als ongewenst souvenir van mijn buitenlandse coschap.
 
In de huisartsenpost stonden zachte stoelen, maar ik was tijdens het lange wachten zo oncomfortabel dat ik liever op de harde vloer lag. De huisarts besloot na de anamnese dat zijn collega van de volgende dienst het verder maar moest afmaken. Die verwees me door naar de spoedeisende hulp, waar ik werd gezien door een arts-assistent interne. Daarna volgde overleg met de internist en moest de microbioloog uit zijn bed worden gelicht. Het waren bekende patronen die ik zag terwijl ik wachtte op uitslagen van onderzoek en uitkomsten van overleg. Ik moest weer braken en dacht aan patiënten die ik tijdens mijn coschappen had gezien. Suzanne, die ook zo vreselijk had gebraakt. En Marlies, die zich bij de hoge koorts ook zo vreselijk had gevoeld. Of Bart, die op een ontzettend ongelukkig tijdstip was binnengebracht en uren had moeten wachten voor er actie werd ondernomen.

Ik werd opgenomen en kreeg ervaren en minder ervaren arts-assistenten aan mijn bed. Ik was afhankelijk en was blij met de verpleging. Sommigen waren routineus, anderen onhandig. Soms werden me dingen verteld die achteraf toch anders waren. Ik moest denken aan hoe onhandig ik meneer De Vries had onderzocht tijdens mijn eerste coschap. Ik dacht aan de ouders van Kristel die ik tijdens opname iets had verteld, wat achteraf toch complexer bleek te liggen.

Het ziekenhuis is een complexe wereld waarin wordt geprobeerd de patiënt optimale zorg te geven. Het is in de afgelopen jaren ook mijn wereld geworden, waarin ik ook na mijn afstuderen hoop bij te dragen aan goede patiëntenzorg. Om een malaria-infectie als verplicht onderdeel van het curriculum in te voeren, gaat wat ver. Maar het is zeker een waardevolle aanvulling op de opleiding geneeskunde.

Bram Zuur, aios interne geneeskunde

Meer publicaties in Ingezonden