Nieuws
Rick Heijnen Maarten Wille
4 minuten leestijd
coschappen

Van die magische momenten

Plaats een reactie

Iedere geneeskundestudent kent ze wel: van die indringende momenten tijdens je coschappen. Verdrietig, aangrijpend of inspirerend, maar altijd waardevol. Dit zijn twee voorbeelden uit onze coschappen. Momenten die je moet koesteren omdat ze zo bijzonder zijn.

De beademingskap

Het is de vijfde dag tijdens mijn coschap anesthesiologie dat ik meeloop op de operatiekamers. Ik volg de kinderanesthesioloog als een soort schaduw naar de tweede ok van de ochtend. We komen de kamer binnen; op de operatietafel ligt een klein meisje, haar gezicht verstopt tegen de buik van de moeder die ernaast staat. Normaal staat er veel meer apparatuur in deze grote ok, waardoor de tafel nu meer lijkt op een altaar in een kerk. Eromheen staan verpleegkundigen, kinderartsen en reumatologen. Het meisje – 7 jaar oud – komt voor een biopt vanwege een aangeboren bindweefselziekte. De ingreep is in principe van korte duur en ongevaarlijk, maar voor het comfort van het kind wordt de ingreep toch op de ok gedaan. We stellen ons voor aan de moeder – die zichtbaar op het randje van huilen staat – en aan het meisje, dat gelukkig een kleine glimlach tevoorschijn tovert als ze het gezicht van de anesthesioloog herkent.

Na enkele formaliteiten is het tijd voor de narcose. De moeder mag er even bij blijven. De kwetsbaarheid van de situatie is indrukwekkend – niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Want behalve dat ze letterlijk de zorg over het lichaam in handen geeft van het operatieteam, voel ik ook de psychische impact voor de moeder om haar kind over te geven – al is het maar voor een moment. Het meisje slaapt en de moeder verlaat snikkend de ok onder begeleiding van een verpleegkundige.

De anesthesioloog laat mij het meisje met de kap beademen. Ik verbaas me hoe klein en kwetsbaar een 7-jarig kind eigenlijk is. Opeens ervaar ik hoe ik als vrijwel ongeoefende student de ademhaling van een klein, ziek kind sta te ondersteunen. Ik realiseer me vooral ook hoe bizar het is dat dit belangrijke moment voor moeder en dochter voor mij slechts een nieuw leermoment is. Ik denk aan alle gesprekken die hebben plaatsgevonden, terwijl ik op het krukje in de hoek van de spreekkamer zat. Gesprekken waarin mensen hun grootste zorgen deelden, hun emoties de vrije loop lieten en de meest kwetsbare versie van zichzelf waren. Je gaat het als geneeskundestudent bijna normaal vinden.

Al was het met tegenzin, ze ging wonder boven wonder met ons mee!

De roeimachine

Na ingrijpende maat­regelen wegens covid-19, werd er langzaamaan weer meer mogelijk. Dat was voor de psychiatrieafdeling waar ik dit coschap liep alleen maar goed nieuws. Het was de eerste dag dat we weer bewegingstherapie mochten geven. Eerst gingen mijn mede-co’s en ik langs alle kamers om iedereen op te halen. Sommige patiënten wilde meteen mee en met een opgewekte glimlach probeerden we ook de anderen over te halen om een halfuurtje mee te doen. Eén van hen was een oudere, sombere mevrouw; zou ze met mij meegaan? Op m’n hoede klopte ik op haar deur, terwijl de moed al bij voorbaat in mijn schoenen zonk. Maar al was het met tegenzin, ze ging wonder boven wonder met ons mee!

Het gezelschap begon aan de tocht naar beneden. Vanwege de anderhalvemeterregels konden we maar met een paar mensen tegelijk in de lift. Eenmaal op de juiste verdieping bewoog de bonte stoet naar de fitnesszaal. Een groep oudere dames, van wie sommigen met een rollator, en een stel jonge mensen die schuifelend met ze meeliepen. Mijn medeco’s hadden zich aan de voor- en achterkant van de stoet gevoegd. Ik liep rustig achter ze aan.

Eenmaal binnen ging iedereen enthousiast van start met de oefeningen. Twee mensen kozen voor de hometrainers, iemand stond op de loopband en de dame van wie ik nooit had verwacht dat ze zou meegaan, kroop zelfs op de roeimachine. Na een tijdje werd er gewisseld van apparaten, waarbij de coassistenten met stukken papier en spray alle toestellen desinfecteerden. Na het geplande halfuurtje stapte iedereen licht bezweet weer de zaal uit. Ik keek nog snel of alles goed schoon­gemaakt was – deze klus blijkt vaak bij uitstek geschikt voor de co. Daarna sloot ik snel weer aan in de stoet.

Hoewel iedereen er hetzelfde leek uit te zien, was het toch een heel andere groep dan op de heenweg. Er werd hardop gelachen en de dame die eerder nog zo somber leek, glipte snel nog de eerste lift in omdat die gezelliger was. Toch wel bijzonder: hoeveel goeds je kunt doen met slechts een halfuurtje bewegen.

Stilstaan

Veel coassistenten zullen dit soort momenten herkennen. Ze zijn belangrijk bij het worden van een goede arts. Naast zulke indrukwekkende, zwaardere momenten, maken we natuurlijk ook ontelbaar mooie, dierbare momenten mee. Het is belangrijk om daar af en toe even bij stil te staan. Dus, de volgende keer dat er iets bijzonders gebeurt: geniet er nog even extra van! 

coschappen
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.