Taboesfeer

‘Je moet het bij wijze van spreken van de daken schreeuwen’, zegt huisarts en ervaringsdeskundige Rutger Verhoeff over studenten die ooit zijn gepest. Openheid over het ongemak en de ellende die pesten met zich meebrengt, heeft een helende werking volgens Verhoeff.

Maar open zijn over ongemakkelijke onderwerpen blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ook daar waar je het niet verwacht duiken voor geneeskundestudenten taboes op. In het project CoCo, waarbij coassistenten worden gecoacht door gelouterde senior artsen blijkt dat zelfs de ‘viezigheid’ die onlosmakelijk bij het menselijk lichaam hoort voor ongemak zorgt. Over minder prettige geuren, kleuren en substanties hebben studenten het liever niet met hun supervisor, maar wel met hun coach.

Als zoiets basaals (en banaals) al tot zwijgzaamheid leidt, hoe zal dat dan wel niet zijn met een intiem en persoonlijk onderwerp als seksuele geaardheid? Niet veel beter, weet de stichting RozeinWit, die zich beijvert voor de emancipatie en gelijke behandeling van artsen en studenten uit de lhbti-. Juist geneeskundestudenten in een afhankelijke opleidingssituatie zijn er heel voorzichtig over: ‘Het is telkens opnieuw aftasten of je als lhbti’er wordt geaccepteerd. Soms is het makkelijker om er maar niets over te zeggen.’

Ondanks alle aandacht die communicatie inmiddels krijgt in de geneeskundeopleiding is er nog werk aan de winkel, zoveel moge duidelijk zijn.