Nieuws
Blog

Taal der liefde

Plaats een reactie

Het was een gewone middag op de poli kindergeneeskunde. Kindjes met bedplassen en luchtwegklachten kwamen voorbij: typische klachten voor de pediatrie. Ook de verwijzing van het laatste kindje, een jongen van drie jaar, leek geen ingewikkeld verhaal. Hij was door de huisarts verwezen met buikpijnklachten en een moeizame ontlasting. Ik had het beleid bij obstipatie alvast bij de hand en was klaar voor het laatste consult.

Ze zaten met z’n tweeën tegenover mij, een moeder en haar zoon. Helaas hadden ze al vaker samen ziekenhuizen van binnen gezien. Deze lieve jongen met zijn grote, donkerbruine ogen en volle bos haar was eigenlijk een zorgenkind. In de brief van de huisarts had ik al gelezen dat hij een ontwikkelingsachterstand had. Met name het praten ging hem moeilijk af, hij had moeite met bepaalde klanken. Tijdens het consult kwam ik hier al snel achter; hij kletste honderduit maar het was moeilijk om hem te verstaan. Nadat ik de anamnese had doorgenomen en mijn lichamelijk onderzoek had uitgevoerd, was het duidelijk: deze jongen had obstipatie. Na een kort overleg met de kinderarts gingen we samen terug om het plan door te spreken met moeder en zoon.

‘… dus dit is gelukkig een onschuldig probleem,’ vertelde de kinderarts moeder. In haar ooghoek verscheen een traan en niet veel later volgden er meer. Ze had zich veel zorgen gemaakt om haar zoon, met wie ze al vanaf zijn geboorte veel zorgen en problemen had gehad. Daarnaast had ze thuis weinig steun, dus ze voelde zich alleen en bleek flink overbelast. In de spreekkamer was er ruimte voor haar emoties.

Haar zoon was tijdens het gesprek met blokjes aan het spelen en leek geen moeite te hebben met deze middag op de polikliniek. Toen zag ik hoe hij van zijn stoel afklom en richting de wasbak in de spreekkamer liep. Ik was benieuwd wat hij van plan was en werd niet veel later blij verrast. Hij stond op zijn teentjes bij de papieren handdoekjes en maakte zich zo lang mogelijk om er een te pakken, wat helaas net niet lukte. Ik stond op en hielp hem een handje. Zo snel als hij kon liep hij terug naar zijn moeder met een doekje, zodat zij haar tranen kon drogen. Ineens werden we in de kamer allemaal vervuld van warmte. Deze kleine jongen bleek, ondanks zijn spraak- en taalachterstand, de taal van de liefde tot in de puntjes te spreken.

lees ook

  • Laurien

    Laurien (24) is net begonnen met het laatste jaar van de opleiding en maakt zich klaar voor het echte werk: dokter zijn. In de loop der jaren is ze erachter gekomen dat ze dit vak vooral waardeert door het inkijkje dat ze in het leven van elke patiënt mag krijgen. Dit lees je terug in haar blogs.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.