Reflecteren tot je een ons weegt

Natuurlijk weet ik dat het goed is als je als arts in spe goed over je eigen functioneren kunt nadenken. En ja, ik weet ook dat het de kwaliteit van de gezondheidszorg verbetert als artsen elkaar durven aanspreken op hun gedrag. En natuurlijk is het verstandig om dat te oefenen. Maar te veel is nooit goed, toch? Dat hebben ze hier op de uni niet helemaal begrepen, volgens mij. Want als ik moet reflecteren over reflecteren, dan gaat mij dat toch echt een stapje te ver.

Het kostte al veel tijd om te bedenken waarover ik ging reflecteren. Het moest iets zijn wat ik kon verbeteren, vanzelfsprekend. Ik moest een concreet voorbeeld verzinnen. Bedenken hoe ik die situatie anders had kunnen aanpakken en wat ik wel goed had gedaan. Ik moest daaruit weer een leerdoel halen en dat leerdoel volgens de juiste regels opschrijven waarin tijd, situatie en relevantie gespecificeerd moesten worden. Het moest ook passen bij de leerdoelen van de bacheloropleiding en bij de specifieke leerdoelen van dit kwartaal. En o ja, dan moest ik ook nog feedback vragen van een medestudent op mijn reflectie en dat dan weer verwerken. Ik was nog niet bijgekomen van dit alles of de vraag werd gesteld of ik ook nog even wilde reflecteren op mijn reflecteren: ‘Denk eens even terug aan het moment toen je ging reflecteren, hoe ging dat en hoe voelde je je daarbij?’

Het deed mij denken aan die keer op de middelbare school toen we moesten mediteren. Zoiets is gewoon niet voor mij weggelegd: als enige van de hele klas kon ik mijn lach niet inhouden. Terwijl mijn klasgenootjes met hun gedachten bij hun kleine teen waren, lag ik huilend van het stille lachen op mijn tafel.

Gelukkig was ik dit keer niet de enige met een naar gevoel. De blikken die elkaar kruisten hadden maar één duidelijke boodschap: nee, alsjeblieft niet weer.

Van zoveel nadenken over mijn eigen functioneren word ik een beetje dol. Zonder erover na te denken kladderde ik wat betekenisloze woorden op papier, met de vermoeiende gedachte in mijn achterhoofd dat ik dit hele proces over twee weken weer helemaal opnieuw moet doorlopen. Alsof ik dan weer een nieuw onderwerp heb om op te reflecteren.