Rechtenstudent

Ik had een afspraak in het ziekenhuis. Niet om te worden beoordeeld als coassistent, maar als patiënt. Het idee dat ik binnenkort tegenover, in plaats van naast de arts zou zitten, bezorgde mij talloze overpeinzingen.

De afgelopen maanden heb ik vooral geleerd hoe ik mij moet ‘inleven’ in de patiënt, niet hoe ik deze patiënt moet ‘zijn’. Dus ging ik mij reflexmatig in mezelf inleven, maar kwam onverhoopt tot de conclusie dat dat onmogelijk was. Ook kon ik de verleiding niet weerstaan om wijsneuzerige zelfdiagnostiek te verrichten, met als excuus dat ik daarmee mijn collega’s alvast wat werk uit handen zou nemen. Toppunt van collegialiteit, zou je bijna kunnen zeggen.

Als snel realiseerde ik mij, dat dit onervaren gedokter van mezelf op mezelf, niets zou bijdragen aan mijn gezondheid. Hooguit kon ik met mijn kennis wat indruk maken op de arts, maar dat kon alleen als coassistent en niet als patiënt. Ik raakte totaal in de war van deze nieuwe rol die ik door de natuur toebedeeld kreeg en zocht naar een manier om de artsenbril die op mijn hoofd vastgeschroefd zat, los te krijgen. De avond voor mijn afspraak in het ziekenhuis, wist ik hoe ik mezelf kon bevrijden uit deze ingewikkelde gedachtestrijd.

Ik zou tegen de arts liegen dat ik rechtenstudent was. Alleen in die rol zou ik mij als patiënt kunnen gedragen. Waarom rechten? Ook zo’n ‘regels-uit-je-hoofd-stamp’-studie met het perspectief op een prestigieuze baan waarbij je iets goeds doet voor je medemens.

Geheel gekleed in rechtenstudentetenue verscheen ik op het spreekuur. De arts keek niet op of om. Hij was aan het typen met twee vingers. Na een paar minuten was hij klaar om zich met mijn klachten bezig te houden. Ik deed mijn verhaal en slikte bewust woorden als ‘aspecifiek’ en ‘symptomatisch’ in en verving ze door ‘vaag’ en ‘irritant’. Halverwege mijn verhaal werd ik onderbroken met de vraag of ik even plaats wilde nemen op de onderzoeksbank. Ik werd vluchtig onderzocht en voor ik het wist stond ik alweer op de gang met mijn dossier in mijn hand. Hij had niet eens gevraagd wat ik studeerde!

Ik sloot mij aan in de lange rij om een vervolgafspraak te maken. Om me heen hoorde ik gemopper over ‘de dokters die altijd haast hebben’ en ‘die je niet serieus nemen’. Ik mocht voor het eerst in alle vrijheid meedoen. Deed er zelfs nog een paar schepjes bovenop. De rij was het helemaal met me eens. En zo was patiënt-zijn als geneeskundestudent (en een beetje rechtenstudent) eigenlijk best wel leuk.

Sabra Dahhan
Vijfdejaarsstudent geneeskunde, UvA

Meer columns