Oudjes

Statig zit ze op het bed. Ze kijkt wat rond en neemt af en toe een slokje water. Haar kapsel is on point en ze draagt rode lipstick met verder subtiele make-up. Ze had haar mooiste outfit aangetrokken voor dit wekelijkse uitje: de boodschappen. Deze 92-jarige vrouw neemt naar buiten gaan erg serieus. Want, zo zegt ze tegen mij met een knipoog: ‘Je weet nooit wie je tegenkomt!’

En mevrouw kwam vanochtend zeker iets tegen: de schuifdeuren in de supermarkt. Die gingen te snel dicht, of patiënte liep te langzaam (maar daar zijn de meningen nog over verdeeld). Maar wat in ieder geval duidelijk is, is dat patiënte een duw kreeg van de sluitende deuren waardoor ze ten val kwam. In haar val nam ze tot overmaat van ramp ook nog het paaltje met het desinfectiepompje mee.

Omstanders belden een ambulance en zodoende is ze nu hier. Met frisse tegenzin ondergaat ze de volledige traumascreening. Wonderbaarlijk genoeg heeft ze geen fracturen en komt ze er met een gekneusde enkel en een paar schrammen vanaf. Omdat ze antistolling gebruikt zijn er al forse blauwe plekken ontstaan. Nonchalant kijkt ze ernaar, om vervolgens een paar pantykousjes uit haar handtas te halen.

‘We moeten u wel even zien lopen’, zeg ik haar, ‘anders moet u misschien een nachtje hier blijven op de afdeling Geriatrie.’ Als blikken konden doden, dan hadden ze mij mogen wegdragen. ‘Blijven? Ach meisje toch, ik ga toch niet tussen al die oudjes zitten!’ En nog voordat ik iets terug kan zeggen loopt patiënte met haar rollator naar buiten.