‘Ik doe alles waar ik energie van krijg’

Maar ik heb mijn studie geneeskunde drie jaar lang on hold gezet om me – om de beurt – op mijn andere studies te kunnen richten (zie kader). Ik heb gewacht met mijn laatste twee tentamens van geneeskunde tot ik de rest had afgerond, omdat het anders veel te kostbaar zou zijn. Ik heb de deur van de studentendecaan ­platgelopen, omdat ik met de planning in de knel dreigde te komen. Het is me niet altijd makkelijk afgegaan. Ik heb er hard voor moeten werken, nachten voor doorgehaald en veel voor opgeofferd. Het ­acteren en presenteren doe ik erbij, omdat ik het echt héél leuk vind. Ik krijg er energie van, het maakt me blij.’

Acteren is altijd een belangrijke hobby geweest van El Manouzi, maar werd ook een manier om bij te verdienen als student. ‘Naast verschillende andere bijbaantjes, werk ik als trainingsacteur. Dat doe je bij ­cursussen zoals communicatievaardigheden of agressietrainingen. Ik sta ingeschreven bij een castingbureau en werd gevraagd voor een rol in de film Catacombe. Die rol leidde er weer toe dat ik werd gevraagd voor een bijrol van rechercheur in de serie Mocro Maffia.’

Mocro Maffia

Het verhaal in Mocro Maffia draait om enkele drugshandelaars die onderling een keiharde, bloederige strijd uitvechten en om een groep dealende tieners die daarbij als pion worden ingezet en steeds verder gaan om ‘makkelijk’ te cashen. Bijna zonder uitzondering hebben ze een migratieachtergrond. El Manouzi: ‘Natuurlijk spelen stereo­typeringen een rol in deze serie – het zijn allemaal mensen met een migratieachtergrond die criminele dingen doen. Maar ik denk dat elke acteur zijn ­personage zo neerzet dat het zich onttrekt aan dat stereotype. Ik ben gevraagd voor de rol van rechercheur, daar heb ik zelf geen ­keuze in gemaakt. Maar ik vind dat de keuze voor een bepaalde rol wel iets is om rekening mee te houden met het oog op mijn toekomst als arts. Je hoopt dat iedereen goed onderscheid kan maken tussen fictie en realiteit, maar dat kan niet iedereen even goed. In de serie ben ik een soort verrader, als Marokkaan bij de Nederlandse politie. Op straat word ik daar geregeld op aangesproken door van die stoere gasten. Ze haten het personage en ­noemen mij dan een snitch. Ze verwarren mij met mijn personage of maken een grap, dat is niet altijd duidelijk.’

Realistisch

El Manouzi noemt de sfeer die in de serie wordt neergezet heel grof. Maar volgens hem is het ook heel realistisch. ‘Het is een realiteit die de meeste mensen die opgroeien in goede wijken zich helemaal niet kunnen voor­stellen, maar die echt bestaat. Een parallelle samenleving van jongens die weinig kansen lijken te krijgen en gaan voor het snelle geld verdienen. Zelf ben ik overigens helemaal niet zo opgegroeid. Mijn vader kwam in 1980 uit Zuid-Marokko naar Nederland, omdat hij hier wilde studeren. Hij begon als eerste Marokkaanse student aan de Erasmus Univer­siteit met zijn studie filosofie. Hij werkt nu als strategisch analist bij het Nationaal Crisiscentrum. Mijn moeder deed de pabo en geeft les aan anderstalige kinderen in een schakelklas. Ik groeide op in de ‘witte’ Rotterdamse wijk Prinsenland en was de enige Marokkaanse jongen op de vrije school. Ik heb veel geluk gehad en er zijn veel deuren door anderen voor mij geopend. Je kans op succes is niet alléén afhankelijk van jezelf, is mijn ervaring, maar staat in verbinding met je medemens. Je lerares die je een vwo-advies geeft, ouders die voor je opkomen, een professor die je iets gunt. Je moet kansen zíén, maar dan moet je óók op de deur kloppen en hopen dat iemand opendoet. En je moet natuurlijk ook hard ­willen werken. Maar eigenlijk vind ik dat ­succes niet moet worden afgemeten aan het niveau van je opleiding. Ik heb toevallig het geluk dat studeren mij relatief makkelijk afgaat. Maar een vriend heeft bijvoorbeeld helemaal geen opleiding gedaan. Hij heeft echter een succesvolle onderneming opgebouwd, waarmee hij zijn hele familie steunt. En mijn zusje schrijft goede gedichten; dat is ook van waarde.’

Klokhuis

Een van de kansen die hij aangreep was een wedstijd waarin Het Klokhuis zocht naar een nieuwe presentator. Na het doen van een screentest en het presenteren van een eigen item, werd de Rotterdamse geneeskunde­student gekozen uit meer dan drieduizend kandidaten. In mei was hij voor het eerst te zien in een aflevering over G-krachten. El Manouzi: ‘Ik had niet veel ervaring met ­presenteren – dat is een heel ander vak dan acteren, dus hoe groot was de kans dat ze mij eruit zouden pikken? Ik vind het superleuk en enorm leerzaam. Door Het Klokhuis te ­presenteren, realiseer ik me hoe belangrijk een simpele uitleg van complexe materie is. Bij het presenteren zet je, in tegenstelling tot acteren, je eigen persoonlijkheid in. Ik maak me alle informatie eigen, nadat de redactie de research heeft gedaan, en presenteer het op mijn manier. Mijn eerste aflevering was best pittig. Om te voelen wat G-krachten met je doen moest ik vijf keer in een attractie in een pretpark waarbij je omhoogschiet. En ik moest twee keer in een “mensencentrifuge” van de Koninklijke Luchtmacht om te ervaren waar straaljagerpiloten tegen bestand moeten zijn. Heftig was dat!’

‘Veel medestudenten vragen of ik wel zeker weet dat ik dokter wil worden’

Kindergeneeskunde

‘Ik vind het enorm leuk om een programma voor kinderen te maken. Ik wil in de toekomst graag kindergeneeskunde doen, ik vind het een heel interessante doelgroep. Ze staan nog zo aan het begin van hun leven, zijn nog zo in ontwikkeling. Ik zou er graag aan bijdragen dat zieke kinderen zich iets minder zorgen hoeven te maken. Maar zover is het nog lang niet. Ik heb mijn laatste tentamens voor mijn bachelor geneeskunde onlangs afgerond en loot in augustus mee voor de coschappen in september. ­Hoewel ik het acteren en presenteren doe met veel passie, ligt mijn hart toch bij de geneeskunde. Mijn ultieme doel is dokter worden, maar ik wil het zéker blijven combineren.’

Het komt de Rotterdamse student nogal eens op kritiek te staan dat hij zoveel doet naast de geneeskunde, vertelt hij. El Manouzi: ‘Alles wat ik doe, doe ik omdat ik er heel veel plezier in heb, veel energie van krijg, heel graag leer en studeer en me breed wil ontwikkelen. Maar veel mensen verwachten dat ik een keuze maak: geneeskunde óf acteren. Of ze vragen of ik wel zeker weet of ik echt dokter wil worden. Veel medestudenten zijn best hard in hun oordeel hierover. Het hoort een beetje bij de genees­kundecultuur om honderd procent dedicated te zijn. Maar als je graag wil weten waarom ik bepaalde keuzes maak, vráág het me dan gewoon in plaats van te oordelen. Gelukkig krijg ik óók heel toffe reacties.’ 

Bekijk hier de Klokhuis-afleveringen van Nizar El Manouzi.