Nieuws
Blog

Duik eens wat vaker in een (saai) zorgvraagstuk!

1 reactie

Afgelopen maand vonden de Tweede Kamerverkiezingen plaats, en was ik – waarschijnlijk net als veel geneeskundestudenten en medici – in het bijzonder geïnteresseerd in de plannen van de verschillende partijen voor het medisch onderwijs, het zorgsysteem en preventie. Bij het lezen van de zorgparagrafen in de verschillende programma’s viel het mij op dat het zelfs voor een geneeskundestudent met bovengemiddelde interesse in beleid en organisatie van de zorg niet altijd even makkelijk is om precies te begrijpen wat een partij wil.

Sommige standpunten en plannen zijn simpelweg té vaag, waar je voor andere ideeën niet de minste economische kennis nodig hebt om hun impact enigszins te kunnen begrijpen. Wat zijn bijvoorbeeld de implicaties voor de betaalbaarheid, toegankelijkheid en kwaliteit van de zorg van plannen om het eigen risico op te knippen in 100 euro per behandeling, voor maximaal drie of vier behandelingen per jaar?

Dit brengt mij bij het eerste punt dat ik wil maken. De organisatie van ons zorgsysteem en de implicaties hiervan voor de kwaliteit en de kosten van de zorg moeten een meer prominente plek krijgen in ons curriculum. Uit eigen ervaring weet ik dat veel geneeskundestudenten niet per se heel warm lopen voor een werkgroep of college over dit onderwerp. Dat is ook logisch, want over het algemeen ga je geen geneeskunde studeren om je vervolgens uitgebreid bezig te houden met beleidsnota’s en kosteneffectiviteitsberekeningen. Toch heeft het voordelen om als beginnend arts het systeem waarin je – waarschijnlijk de rest van je leven – werkzaam gaat zijn enigszins te doorgronden. Dat draagt niet alleen bij aan het eigen begrip van je latere werkomgeving, maar kan ook helpen in de dagelijkse gesprekken die je voert met patiënten en collega’s. Bovenal inspireert het tot actief meedenken over hoe het systeem beter kan. Zinvolle aanbevelingen voor verbeteringen zijn immers lastig te doen zonder goede kennis over de huidige situatie.

Dat brengt mij weer terug naar de Tweede Kamer. Waar eerder al door verschillende organisaties de noodklok werd geluid over het ontbreken van Kamerleden en ministers met een bèta-achtergrond – of omgekeerd: het bovengemiddeld aantal digibeten in de volksvertegenwoordiging – kan datzelfde zonder meer gezegd worden over medici. Voor de laatste keer dat een arts minister van VWS werd moeten we zelfs bijna dertig (!) jaar terug in de tijd, toen Els Borst deze functie bekleedde in het kabinet-Kok I. Dit is natuurlijk uiterst zorgwekkend, maar de oplossing voor dit ‘probleem’ moeten we misschien wel mede zoeken in het aanwakkeren en stimuleren van interesse voor dit soort vraagstukken in een vroeg stadium van onze studie. Uiteraard hoeft niet iedere geneeskundestudent minister van VWS te worden – gelukkig niet – maar het aanpakken en veranderen van het stoffige imago van de jaarlijkse werkgroep over organisatie van de zorg en het op een aantrekkelijke wijze  aankaarten van de relevantie van dit onderwerp lijkt mij een juiste eerste stap.

Bijkomend voordeel: tijdens de volgende Tweede Kamerverkiezing loods jij jezelf met gemak door de verschillende zorgparagrafen heen.

  • Niels

    Niels is vierdejaars geneeskundestudent. Hij heeft na zijn bachelor een uitstapje gemaakt naar een master gezondheidseconomie en beleid van de zorg, dus naast verhalen over de wondere wereld van de coassistent zal ook zijn interesse in de beleidsmatige kant van de zorg terug te lezen zijn in de blogs.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.