Dat *%#*@ beoordelingsgesprek

Uit mijn eigen coschappen kan ik me één beoordelingsgesprek nog goed herinneren: neurologie. Vier weken lang had ik me helemaal suf gestudeerd om alle ins en outs van de horton- en trigeminusneuralgie, ALS, ADEM, CVA en een hele rits andere acroniemen tot me te nemen.

Het coschap was op zich goed ingericht: je werd vier weken gekoppeld aan één aios, zodat zij of hij aan het einde van de stage een gedegen inhoudelijke beoordeling over je kon geven. Mijn aios en ik hadden ruim drie weken een symbio­­­­tische – geen zorgen: ook platonische – relatie en ik kon veel bijdragen aan de zorg op zaal. Helaas ging ze drie dagen voor het eind­gesprek op reis en was ze in alle pre-vakantie­stress even vergeten om het functioneren van haar co door te geven. Zat ik daar blanco tegenover een neuroloog, die ik alleen vier keer bij een overdracht van achteren had gezien, te vertellen hoe goed ik het – in mijn ogen – had gedaan. Met een 7 en veel frustratie stond ik een kwartier later weer buiten. Helaas komt wat ik had ervaren nog steeds geregeld voor; artsen in spe verdienen betere feedback en grondigere beoordelingen. Ik hoop van harte dat we binnenkort het definitieve einde van de genadezesjes en excuuszevens zien!