Dad jokes

Het spreekuur zat propvol. Elke twintig minuten hoorde er weer een nieuw gezinnetje binnen te komen. Hoorde, want al die vragen en onderzoeken, dat past natuurlijk helemaal niet in zo weinig tijd. Ik liep mee met de kinderneuroloog tijdens diens speciale spreekuur voor syndromen.

Er kwamen veel gezinnen die al jaren bij dezelfde arts kwamen. Maar terwijl voor de ouders de arts een goeie bekende was, was ze voor de kinderen eigenlijk een complete vreemde. Eén keer per jaar zo’n consult, dat onthouden de meesten (gelukkig) niet.

En dan al die vragen: lastig, zeker als je een beetje verlegen bent. Gelukkig lijken alle kindjes wat dat betreft op elkaar. Dus: op school is het gewoon ‘normaal’ en de juf is best lief. Het allerleukste om te doen is natuurlijk gym. Waarom? Nou ‘gewoon’ natuurlijk. En hoe het verder met ze gaat? Ook gewoon ‘goed’ natuurlijk.

Het maakte niet uit: papa en mama waren er om de dokter bij te praten. En die kregen een heel vragenvuur op zich afgestuurd. Hoe gaat het met bewegen, hoe gaat het praten, hoe gaat het zien? Van de ouders kregen we een iets completer beeld van het kindje, waar we weer mee verder konden.

Maar net zoals de kinderen allemaal hetzelfde antwoordden op de vragen over school, antwoordden ook alle papa’s hetzelfde op de vraag: ‘En hoe gaat het met het horen?’ ‘Nou dokter, niet goed hoor. Luisteren, dat doet ze niet.’ Haha vader, dat is natuurlijk niet wat we bedoelen. ‘Het horen zelf, hoe gaat dat?’ ‘Oh haha, ja nee dat gaat goed hoor.’ Alle papa’s keken ons dan triomfantelijk aan. Die zijn vast allemaal de leukste thuis.

Nee, leuk hoor papa’s, echt leuk. Zo origineel. Een echte dad-joke. Klassieker.