Co op de camping
Plaats een reactie
Een camper, een patiëntenkamer of een bed and breakfast. Een co die ver van huis coschappen loopt, vindt soms creatieve oplossingen voor een overnachtingsplek.
Kamperen was iets wat bij Britt Brouwers (24) vooral beelden opriep van sanitair vol haren en tandpastaklodders. Toch koos de zesdejaarsstudent uit Nijmegen vorig jaar voor een caravan als oplossing voor de anderhalf uur reistijd enkele reis – ‘met fiets, trein en bus’ – naar haar senior coschap op de SEH van het Tilburgse Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis.
Nadat uit een kijkje vooraf bleek dat de Stadscamping Tilburg een ‘vriendelijke camping met mooi sanitair’ was, parkeerde Brouwers er een tweedehandscaravan, die haar moeder had aangeschaft via Marktplaats. ‘Ik heb overwogen met mijn auto te reizen, maar dan ben je toch veel heen en weer aan het reizen in een periode dat alles nieuw en vermoeiend is’, aldus Brouwers. Ze sliep uiteindelijk zo’n drie nachten per week op de camping. ‘Op de SEH had ik wisselende diensten. Ik sliep bijvoorbeeld in de caravan als ik dagdienst had en er om halfacht moest zijn.’
Brouwers kijkt tevreden terug op deze oplossing. ‘Als het mooi weer was, zat ik buiten. Thuis zou ik moe op de bank zijn gaan zitten, nu zat ik voor de caravan. Dat is wel gezond qua frisse lucht.’ En het bood ‘als leuke bijkomstigheid’ de kans om Tilburg beter te leren kennen. Ook in sociaal opzicht pakte het goed uit. De caravan bood ruimte aan logés. ‘En de Stadscamping zit bij een gezellig park in de stad, dus ik had niet het gevoel dat ik er in mijn uppie zat.’ Verder waren er de nodige weekenden met evenementen in het park. ‘Je kletst veel met andere campinggasten en de vrijwilligers die de camping runnen. Er stond ook een andere co twee weken met een tent.’
‘Het was nu maar twintig minuutjes fietsen naar het ziekenhuis’
Nazomerweken
Ook Eline Ansinger (24) uit Nijmegen besloot in een caravan te kamperen toen ze vorig jaar als vijfdejaars werd ingedeeld voor een coschap chirurgie in Venlo. Twee maanden stond ze op een camping vlak bij Venlo, in een caravan die ze van haar grootouders mocht lenen. ‘Ideaal, want het was nu nog maar twintig minuutjes fietsen naar het ziekenhuis. Anderen hadden het geluk dat ze familie in de buurt hadden en daar konden slapen of een auto lenen.’
Haar coschap viel in een periode met mooie nazomerweken. ‘Met dat lekkere weer is de camping ook helemaal geen slecht idee. Als mijn coschap in de herfst of winter was geweest, had ik het niet gedaan. Ik weet niet hoe ik het dan had gemoeten. Nu had ik geluk.’ Twee maanden kamperen kostte Ansinger 1000 euro, wat ze met hulp van ouders financierde.
Net als Brouwers genoot ze van het tijdelijke buitenleven. ‘De camping was midden in de natuur. Ik maakte lange dagen, dan was het lekker om ’s avonds veel buiten te zijn. Ik las veel, meer dan normaal gesproken, best rustgevend.’ En er was ‘elke donderdagavond pizza-avond’. ‘Ik haalde de gemiddelde leeftijd op de camping wel omlaag’, grinnikt Ansinger. ‘Maar ik zou dit zeker aanraden als oplossing.’
Gek hotel
Een camping is niet de enige oplossing. Zo overnachtte vierdejaarsstudent Laura Umbgrove (24) uit Nijmegen tijdens haar eerste coschap interne geneeskunde afgelopen jaar twee maanden op een patiëntenkamer van de oude verloskundeafdeling in een ziekenhuis. In een gang ‘met foto’s van baby’s aan de muur’ waren daar zo’n acht tot tien kamers waar co’s gebruik van mochten maken tegen een kleine vergoeding. ‘Als je van die afdeling stapte, stond je in de longafdeling die gewoon in gebruik was.’
Op de kamer die Umbgrove gebruikte, stond een bed – ‘met erboven een tv met een paar zenders – en twee kasten, een bureautje, en een koelkastje. Ook had ze haar eigen ‘ziekenhuisbadkamer’ met wc en douche. Schoon beddengoed werd geregeld en de kamer werd schoongemaakt. ‘Het was een soort gek hotel’, blikt Umbgrove terug.
Op de gang was een koffiecorner met magnetron, borden en bestek. ‘Ik kookte op zondag maaltijden en die nam ik dan mee om op te warmen in de magnetron.’ In de koffiecorner hing ze een briefje op met haar telefoonnummer, voor het geval andere kamergebruikers samen iets wilden ondernemen. Dat leidde tot een groepsapp met co’s uit Rotterdam die er ook verbleven. ‘We gingen af en toe wandelen. Vaak ging ik na een werkdag even bellen met mensen, of een tv-serie kijken om te ontspannen.’ Voor Umbgrove beviel deze oplossing prima. ‘Het is meer luxe dan op een camping.’
Faculteiten en ziekenhuizen helpen met woonruimte
Geneeskundefaculteiten en zorginstellingen denken ook mee met co’s die ver moeten reizen. Zo biedt VUmc huisvesting aan op een aantal locaties die op meer dan anderhalf uur reistijd liggen, waardoor het niet mogelijk is om ’s ochtends met het openbaar vervoer op tijd te arriveren. De overnachtingsplekken worden per nacht vergoed, en mogen niet worden gebruikt in weekenden (tenzij er weekenddienst wordt gelopen). In het NWZ-ziekenhuis in Den Helder bijvoorbeeld zijn negen piketkamers structureel gereserveerd voor coassistenten, die dan ook gebruik mogen maken van een gemeenschappelijke keuken, huiskamer en van de sportzaal bij fysiotherapie. Vanuit de UvA wordt er bijvoorbeeld voor coassistenten gynaecologie/verloskunde in Den Helder een huis beschikbaar gesteld.
Ook het Erasmus MC biedt verschillende oplossingen aan bij lange reistijd, zoals een zusterflat bij een ziekenhuis of ruimte op ggz-terreinen. Co’s hoeven daar geen vergoeding voor te betalen. Ook is er de mogelijkheid om te overnachten bij een B&B in Middelburg, op kosten van het Erasmus MC. In het Noord-Brabantse Geldrop biedt de Anna Zorggroep tijdelijke woonruimte in een van de zorgpanden aan co’s uit het Anna Ziekenhuis. De zorggroep hoopt dat het co’s motiveert om later voor de zorggroep als werkgever te kiezen.
- Er zijn nog geen reacties
