Blog Sofie - Vliegtuig

We vliegen weg uit Paramaribo. Het stuwmeer en de jungle verschijnen onder ons. Naast mij verklaart mijn Surinaamse medeco dat door dit prachtige uitzicht zijn hart sneller gaat kloppen. Mijn hart klopt ook iets sneller dan normaal. Want wij zijn met zijn tweeën het ‘medische team’ dat een prematuur geboren tweeling van het binnenland naar de stad mag begeleiden.

En dat terwijl ik vanmorgen nog dacht dat het een gewone dag in het ziekenhuis zou worden. De zaalarts heeft ons nog wat instructies meegegeven: ‘Voordat je het vliegtuig instapt meet je nog even de bloedsuikers en geef je zonodig bijvoeding. Je meet de temperatuur en pakt de kindjes eventueel iets warmer in. En afhankelijk van de kleur geef je ze wel of geen zuurstof.’

Na een uur landen we in Botopasi. Ik krijg een briefje in mijn handen geduwd met het verhaal van de twee kleintjes. Ze zijn vanmorgen vroeg geboren met een laag geboortegewicht, lage bloedsuikers en lage temperatuur. De tweeling is al een paar uur oud, maar glucose en temperatuur zijn na de geboorte niet meer opnieuw gemeten. Ik bekijk beide baby’s. Gelukkig zijn ze roze en alert.
Bij navraag blijkt er geen glucose- of thermometer in de buurt te zijn en bovendien ook geen bijvoeding. En dat terwijl de zaalarts had gezegd dat die spullen hier wel zouden zijn. Arelaxed. Er valt nu niet echt veel meer te doen dan in het vliegtuig te stappen. Nummer een ligt in mijn armen en nummer twee in de armen van de Surinaamse co. We kijken ze allebei voortdurend aan. Ademen ze nog? Hebben ze zuurstof nodig?

Tien minuten voordat we landen begint nummer twee een beetje te neusvleugelen, waarop we besluiten zuurstof te gaan gebruiken.
Allebei de tanks blijken echter op miraculeuze wijze leeg te zijn gelopen. Bij aankomst op het vliegveld in Paramaribo staat er geen ambulance op ons te wachten. Die moet nog gebeld worden. We wachten rustig af. No spang. De laatste voeding die de prematuurtjes hebben gehad, is toch maar twee uur geleden…

De volgende ochtend kijken ze me vanuit de couveuse aan alsof er niets gebeurd is. Geen weet hebbend van de reis die ze zo jong al hebben gemaakt. Ons avontuur is gelukkig goed afgelopen, maar het is meteen voor mij een wijze les. Ik zal me niet nog eens zonder spullen op pad laten sturen.

Sofie

Meer blogs van Sofie