Blog Sofie - Surinaamse droom

Mijn tijd in Suriname is weer voorbij. Terug in Amsterdam zijn er weer dezelfde mensen en dezelfde plekken om te bezoeken. Bijna alsof ik niet ben weggeweest en twee maanden in een soort van droom heb geleefd. Al denk ik dat ik straks in het Nederlandse ziekenhuis wel weer ‘terug’ zal moeten wennen.

In het Surinaamse ziekenhuis word je raar aangekeken als je in hoog tempo door de gang loopt. De warmte maakt het simpelweg onmogelijk om het Hollandse dokterstempo vol te houden. Maar hoe zal het Nederlandse wandeltempo straks aanvoelen, gehaast? En hoe zal het voelen om opeens wel een pieper op zak te hebben? Ik zal blij zijn dat ik mijn witte jas niet meer zelf hoef te wassen. Maar hoelang zal ik het volhouden om van de gemakken van het Nederlandse ziekenhuis te genieten? Er komt een moment dat ik weer klaag als de jassenautomaat slechts maten te groot of te klein levert.

Ik mag best wennen en vergeten dat het binnenkomen van labuitslagen en röntgenfoto’s op de computer een genot is. Als ik maar niet vergeet dat artsen in Suriname extra hard nadenken of Augmentin in plaats van amoxicilline nodig is. Dit wordt door de verzekering niet vergoed, en het is de vraag of de patiënt het medicijn zelf kan betalen. Net zoals een MRI- of CT-scan. Wanneer een kind in Suriname prematuur geboren wordt, kan het zijn dat de verzekering besluit de zorg voor het kindje niet te vergoeden. Bovendien is er in het hele land geen surfactant aanwezig. Toch leveren de Surinaamse kinderartsen met minder therapeutische en diagnostische mogelijkheden de beste zorg die ze kunnen geven.

Het voelt af en toe misschien als een droom dat ik korte tijd in Paramaribo heb doorgebracht, maar dit was het zeker niet. In een droom had ik nooit zo veel geleerd.

Sofie

Meer blogs van Sofie