Blog Sigrid - They gotta have faith

Mijn Indiase buurvrouw en ik genieten nog even van de stilte voor de storm in het British Museum. Volgende week beginnen we aan een jaar hard studeren aan de School of Oriental and African Studies, waar ik een master Medische Antropologie ga volgen.

Nu de vrijheid het nog toelaat sukkelen we door de straten en musea van het fantastische Londen. We lopen langs de expositie ‘Living & Dying’ over gezondheid en ziekte wereldwijd. Langs amuletten uit Afrika en enorme beelden van voorouders uit Midden-Amerika. Er ligt een bonte verzameling potten en pannen, kettingen, heilige bomen, toekomstvoorspellende stenen, attributen van mediators en outfits voor dansrituelen. Ze vertellen hoe mensen op duizend manieren ziekte voorkomen of verdrijven, hoe ze er tegen vechten of ermee leven. Eén ding hebben de objecten en afbeeldingen met elkaar gemeen: ze zijn onderdeel van een ritueel. Het verhaal van de ziekte – dat tot stand komt in verhoudingen tussen mensen en substanties - speelt een belangrijke rol.

Midden in de zaal staat een enorme vitrinekast waarin een net van 13 bij een halve meter lang ligt. In het net zijn over de hele lengte medicijnen genaaid: tabletten en capsules, in alle soorten, maten en kleuren. Dit beeld van de moderne Westerse geneeskunde is overweldigend – het zijn 14.000 pillen, het gemiddelde aantal pillen dat een Brit tijdens zijn leven door een arts krijgt voorgeschreven. Ik loop er langs en herken er een boel: rijen aspirine, anticonceptie, antibiotica en bloeddrukverlagers. Ik ken hun werking en hun rationale, de farmacokinetiek en de manier waarop ze ziekte – dat tot stand komt in een lichaam, in cellen – te lijf gaan. Wij gaan uit van geneeskracht in moleculen, niet in relaties. Het verschil tussen de ‘biomedische’ en ‘wereldse’ geneeskunde lijkt evident: het verschil tussen wetenschap en religie.

Mijn Indiase vriendin staart vol verbazing naar de lading pillen voor één mensenleven. In India wordt het gewaardeerd als je pijn en andere klachten ‘uitziekt’, als je volhardt en geen pillen slikt. Pijn vormt je, doet je je kwetsbaarheid beseffen en maakt je sterker.

‘Wow, this is so religious!’, hoor ik haar opmerken. Ze ziet pillen dus helemaal niet als een exponent van de wetenschap, maar vindt dat er een behoorlijke dosis geloof in die pillen nodig is om een mens te genezen. Ze zet me aan het denken: straks schrijf ik als arts een rits medicatie voor op basis van evidence-based medicine, maar voor mijn patiënten, die de wetenschappelijke onderbouwing niet kennen, blijft het een kwestie van vertrouwen. They gotta have faith…

Sigrid

Meer blogs van Sigrid