Blog Mona - Vreemdgaan II

Geneeskunde is opzijgezet, ik ben weg uit de medische sleur, vandaag begint echt mijn nieuwe (studie)avontuur.

Op mijn eerste dag in de collegebanken kijk ik verlegen om me heen: een overvolle collegezaal met alfastudenten en een professor in oranjepaarse kleding. Ik luister aandachtig naar de discussies over conflicten in Birma, Cambodja en het Midden-Oosten. Politieke en sociale globale ontwikkelingen in derdewereldlanden worden op een academisch niveau uitvoerig besproken. Dit is nieuw voor mij, ik moet wennen om drie uur lang naar niet-medische colleges te luisteren.

Een paar weken verder raak ik steeds meer betrokken. Ik vind het leuk om meer te weten over de wereld om me heen, buiten medische zaken om, buiten het ziekenhuis om, buiten Utrecht en buiten Nederland om. Het blijft echter raar om tijdens collegediscussies je eigen mening te geven. Tijdens presentaties was ik juist gewend om de mening van andere experts te verkondigen, gebaseerd op hun evidence-based onderzoeken. Hoezo mijn persoonlijke interpretatie van zaken?

Het meest fascinerend vind ik eigenlijk de stage-ervaringen in derdewereldlanden van medestudenten. Ze streven oprecht naar politieke en sociale veranderingen, organiseren debatten tussen ruziënde bevolkingsgroepen, helpen mee bij verkiezingen: echt world peace nastreven. Noem ze naïef, maar ze staan er wel achter. Het merendeel van de geneeskundestudenten streeft met name persoonlijke ontwikkeling na tijdens buitenlandse stages. De meesten komen terug naar Nederland met mooie reisverhalen en slechts frustraties en kritiekpunten met betrekking tot hun ziekenhuiservaring.

Het is ontzettend boeiend colleges in het Engels te volgen over oorlog, politiek en schendingen van de mensenrechten. Het lukt me echter niet om geneeskunde achterwege te laten. Ik moet de docent toch weer vragen of hij wat meer weet over het voorkomen van PTSS bij verkrachte vrouwen in Sierra Leone. En hoe triest het ook klinkt, ik moet mijn medestudente toch vragen of ze koorts heeft of pijn in de flanken als ze me vertelt dat ze misschien een urineweginfectie heeft. Stiekem vind ik geneeskunde nog steeds erg boeiend. Ik mis het zelfs.

Ik wil graag de bibliotheekgeur inruilen voor de ziekenhuisgeur. Ik wil graag mijn casual zomeroutfit en teenslippers inruilen voor een witte jas en klompen. Ik wil graag mijn luie acht contacturen per week inruilen voor fulltime coschap. Ik wil graag dat gepraat over het globaal menselijk lijden inruilen voor het medisch handelen en verlichten van het menselijk lijden. 

Ik weet het en ik voel het nu zeker: dit was een slippertje. Geneeskunde was en is mijn grote liefde! Want…  een man weet niet wat ie mist, totdat ze er niet is.

Mona