Blog Mona - Vreemdgaan

Vreemdgaan, iedereen doet het tegenwoordig. Elke dag is er wel een sportman, acteur, zanger of politicus in het nieuws die betrapt is. Het lijkt de normaalste zaak van de wereld.

Ik zit in de collegebank, zenuwachtig om me heen te kijken. Allemaal nieuwe glimlachende gezichten, nieuwe boeken, nieuwe niet-medische hoorcolleges. Zouden ze merken dat ik er niet bij hoor? Dit is namelijk niet mijn faculteit, niet mijn studie. Ik volg een minor: ik ga vreemd.

Ik en geneeskunde ‘go way back’. Ik was pas 15, een jong meisje nog, en volgde elke aflevering van ER: tja, ik was op slag verliefd. Drie jaar later was het zover, ik begon met geneeskunde. Elk college, elk boek, elk practicum was boeiend. Dit was meer dan verliefdheid, dit was echte liefde. We waren voor elkaar bestemd!

Maar toen kwamen de coschappen. In het begin was het leuk: echte patiënten, echte diagnoses, erg leerzaam en spannend. Maar op een gegeven moment werd het te veel: te veel coschappen achter elkaar, te lange dagen en tegelijkertijd weinig tijd voor mezelf, weinig sociale contacten. Ik vond mezelf ook geen goede coassistent: het coschap vroeg te veel van mij op medisch-inhoudelijk, mentaal en lichamelijk vlak. Het werd lastig, moeilijk, het leek alsof ik niet meer verliefd was. Ik heb vier jaar geleden wel trouw beloofd via mijn IB-inschrijving, maar pasten we nu nog wel bij elkaar, geneeskunde en ik? Ik bedoel, geneeskunde is mooi, intelligent, uitdagend: alles wat een student zich maar wensen kan. En toch wil ik wat anders.

Geneeskunde werd een sleur en Conflict Studies klonk spannend en prikkelend: colleges in het Engels over oorlog, politiek en schendingen van de mensenrechten. En weinig contacturen, dus genoeg tijd om van mijn sociale leven te genieten. Dit kon geen sleur worden, want een minor volgen was zonder verdere verplichtingen voor de toekomst.

Medestudenten en mijn ouders reageerden geschokt: je studeert geneeskunde, wat een eer, hoeveel mensen zouden jouw plaats niet willen innemen, en je vergooit dit voor een toekomstloze alfastudie? Maar ik heb het even helemaal gehad met geneeskunde. Dit is een soort pauze, we zien wel hoe het verder loopt. Ik ben nog jong en ik moet van mijn leven en studie kunnen genieten, toch?

In mijn achterhoofd hoor ik een pesterig stemmetje: Mona zit in een midstudycrisis…

Mona