Blog Mona - NOrologie

Bij het begin van elke coschap stel ik mezelf weer dezelfde vraag: zou dit míjn toekomstige specialisatie kunnen zijn?

Ik heb heel veel zin in neurologie want hoe clichématig het ook mag klinken, de hersenen zijn ontzettend interessant. Ik heb het geluk om mijn coschap in een universitair centrum te lopen. Terwijl de coassistenten in de periferie zelf hoofdpijn krijgen van de hoofdpijnen, hernia’s en carpaletunnelsyndromen, kom ik wat meer ‘exotische’ aandoeningen tegen: een jonge vrouw met een geheugen van 1 dag, een jongeman met een lastig te diagnosticeren tumor in de hersenen, een oudere dame met acute uitval van verschillende hersenzenuwen enz. Bovendien sta ik er echt van versteld dat neurologen – alle hightechradiologie ten spijt – alleen al op basis van symptomatologie kunnen aangeven waar het probleem in de hersenen zit. Dat wil ik ook kunnen!

Time flies when you’re having fun. De zes weken zijn voorbij en vandaag heb ik mijn examen patiënt. Ik heb veel geleerd, dus vol vertrouwen neem ik de anamnese af en doe het lichamelijk onderzoek bij een man van middelbare leeftijd die tot twee maanden geleden nog samen met zijn vrouw tientallen kilometers kon fietsen. Het voelt zo onwerkelijk dat dezelfde man nu niks actief kan uitvoeren in het neurologisch lichamelijk onderzoek. Hij ligt in bed, praat moeizaam, kan amper zijn armen en benen bewegen of een beetje wiebelen met zijn tenen en vingers. Atrofie van de spieren, verlaagde spierreflexen en fasciculatie. Ik ben onder de indruk dat deze sympathieke man wil meewerken aan mijn examen patiënt: door een coassistent worden onderzocht en opnieuw worden geconfronteerd met het feit dat hij lichamelijk bijna niks kan.

Terug in het kamertje van de neuroloog beschrijf ik de casus. ‘Volgens mij is het een aandoening van een perifeer motorisch neuron, maar ik weet niet welke.’ De neuroloog is het met mij eens, hij kan het ook niet helemaal plaatsen en daarom krijgt de man als proef corticosteroïden. Vervolgens stelt de neuroloog nog medisch-inhoudelijke vragen. Aan het eind heb ik een goed cijfer. Ik bedank de arts voor de leerzame tijd en ik bedenk dat neurologie zomaar mijn specialisatie voor de toekomst zou kunnen zijn! Enthousiast loop ik naar het winkeltje van het ziekenhuis. Ik wil mijn patiënt bedanken: hij heeft mij geholpen bij mijn examen en is dus indirect betrokken bij mijn beslissing om neuroloog te worden. Met een doosje bonbons sta ik bij de kassa. ‘Lekkere bonbons hoor, ga je ze allemaal in je eentje opeten?”, grapt de winkelbediende. In een milliseconde is mijn enthousiasme weg. Opeten? De patiënt kan nauwelijks articuleren, hij kan niet eens iets doorslikken, laat staan mijn goedbedoelde bonbons opeten! Wil ik dat wel, kan ik dat wel? Werken met patiënten die niet eens een bonbon kunnen doorslikken en voor wie ik op dit moment niet meer kan doen dan een proefkuur corticosteroïden? Stilletjes loop ik terug en leg het doosje bonbons weer op zijn plek.

Mona

Meer blogs van Mona