Blog Mona - Borsten

Ik ben geen emancipatiestrijder en toch raak ik altijd lichtelijk geïrriteerd als mannen opmerkingen maken over borsten.

‘Dit ziet er primààà uit! Ben je ook met me eens?’ Ik had niet gedacht dat ik ooit ongegeneerd met een man zou overleggen over vrouwelijke borsten. Het is mijn eerste dag mammapoli en ik loop mee met de chirurg. Verlegen, kijkend en voelend besef ik wat er gaande is: elk 10 minuten komt er een patiënte binnen bij wie een mammacarcinoom eerder is geconstateerd of bij wie er verdenking op is. Daar sta je dan als vrouw, in spanning wachtend op het oordeel van een man over je borsten.

Ik voel aan borsten met verdachte knobbeltjes, aan asymmetrische borsten na een tumorexcisie, aan operatielittekens, aan lymfoedeem in de armen, aan borsten met een verdikte huid door radiotherapie, aan afwijkingen in de thoraxwand na een borstamputatie. Ik schaam me nu over al die keren dat ik zeurde over mijn cupmaat. Hoe oppervlakkig en stom van me … borsten kunnen samenhangen met leven en dood.

De laatste patiënte heeft drie jaar geleden een mamma-amputatie ondergaan en heeft de borst laten reconstrueren met onder andere vetweefsel van de lage buikwand. Er zijn gelukkig geen tekenen meer van ziekteactiviteit bij beeldvorming. Ik mag als eerste het lichamelijk onderzoek doen. Ik heb de hele dag verschillende borsten gezien, maar hier sta ik als coassistent echt van versteld. Er zijn duidelijke littekens op zowel de borst als de buik, en toch zijn de borsten vrijwel symmetrisch, het voelt zo ‘echt‘ aan. De vrouw laat ook trots haar borsten zien. Ik draai me om naar de mannelijke chirurg om mijn eigen oordeel te geven over vrouwelijke borsten: ‘Dit ziet er pas mooi uit! Bent u ook met me eens?’

Mona

Meer blogs van Mona