Blog Marooi - Nachtdienst

Slapen. Ik wil het. Maar het lukt niet.
Het mag wel. Het moet zelfs. Het is al laat.
Lichten uit, lenzen uit, pyjama aan en ogen stijf dicht.

Over vijf uur gaat mijn wekker alweer. Kom op zeg. Morgen heb ik spijt van deze minuten, dat weet ik nu al.

Maar ik hoor de tram nog rinkelen op de hoek. Er loopt iemand heel hard te schreeuwen op straat.
Een brommer raast. Ik ben nog zo vreselijk wakker.

Toen ik vorige week nachtdienst had, wilde ik niets liever dan slapen. Om vier uur 's ochtends werden vrouwen binnen gebracht om te bevallen. Met rode slaapogen moedigde ik ze aan. 'Goed zo, duwen, harder, kom op, je kan het'.
Ze geloofden in mijn enthousiasme.

Terwijl ik verlangde naar kussens, een zacht dekbed en vooral een horizontale positie, stond ik op te grote klompen onder een tl-buis een placenta te onderzoeken.
Het zag er goed uit. Ik niet. Met enige moeite deponeerde ik het glibberige ding in de bak in de vriezer. Zo.
Over drie uur is de ochtendoverdracht. Nog even volhouden. Nog maar vier dagen als deze.

Op het balkon at ik om tien uur 's ochtends een bakje yoghurt in de zon. Om me heen stonden mensen op, klaar om aan de dag te beginnen. Ik verstopte mijn hoofd onder de dekens en zette mijn wekker op 17:30 uur.
Net wakker na een dag vol slaap-interupties stond ik in de keuken om eten te koken voor mezelf en vriendje. Met lange tanden werkte ik me door mijn favoriete pasta-met-rode-saus. Hij lachte me uit. 'Ochtendhumeur?'
Door de avondzon fietste ik naar het ziekenhuis.

Eenmaal binnen voelde het helemaal niet als avond. Huppakee, zes nieuwe opnames en evenzoveel infusen om te prikken. Gaat-ie-lekker? Ik ben net wakker.
Daar houdt niemand rekening mee, en in de dienst al helemaal niet.

Om acht uur 's ochtends was het eindelijk tijd voor het afwisselen van de wacht. Hoera! Als een zombie fietste ik langs de Rai. Ughhh. Mijn bed. Nu. Om me heen zag ik mensen in de andere richting fietsen, maar wel met dezelfde blik in hun ogen.
Een lange nacht werken voelt soms hetzelfde als een korte nacht slapen.

En nu is het bedtijd. Alweer twee weken geleden had ik nachtdienst. Ik zou inmiddels gewend moeten zijn aan een gezond ritme. Half zeven opstaan. Op tijd gaan slapen. Maar na anderhalf jaar coschappen en vier jaar studie is opstaan nog steeds niet mijn sterkste punt. Morgenochtend word ik weer wakker met het enthousiasme en de leergierigheid van mijn dode goudvis. Dat weet ik nu al.

Alles went, behalve de wekker.

Marooi

Meer Blogs van Marooi