Blog Maike - Het kan gek lopen in de psychiatrie

Op de eerste dag van mijn coschap psychiatrie ga ik met de psychiater op huisbezoek bij Trudy.

Ze komt al jaren bij mijn psychiater met regelmatig een manische periode, en ze is ook al meerdere malen opgenomen geweest, waarbij ze maanden in de isoleercel heeft gezeten. Waarschijnlijk moet ze weer worden opgenomen, maar dan het liefst vrijwillig omdat ze anders waarschijnlijk doordraait en weer in de isolatie terechtkomt. Ze laat zich niets zeggen en moet dus denken dat het haar eigen keus is.

Trudy blijkt een grote, brede en boze vrouw, die als een olifant in een porseleinwinkel door haar huis stevent. Overal ligt rotzooi, de tv en radio staan keihard aan en ze is bezig met poetsen en opruimen. Ze begrijpt niet waarom wij er zijn en op de vraag of het wel goed gaat, barst ze uit in een woedende tirade over alles wat haar is aangedaan. Ze pakt de telefoon, probeert te bellen, legt deze weer neer, staat op, stampt door het huis, zet de tv harder, gaat koffie maken, gaat weer zitten, oh ja koffie, spulletjes opruimen, enzovoorts.

Voor de psychiater is het duidelijk: ze moet mee, anders gaat het mis. Na lang op haar te hebben ingepraat, vele beloftes dat ze niet opnieuw in de isoleer terecht zal komen en de dreiging met onvrijwillige opname als ze niet meegaat, stemt ze ‘vrijwillig’ in.

Op de afdeling blijft ze lange tijd in deze boze manische toestand. Ze bevindt zich in een wankel evenwicht tussen op de open afdeling blijven, waar ze ongevraagd steeds weggaat en dan mensen aan balies in het ziekenhuis gaat bedreigen, en naar de gesloten afdeling gaan waar ze waarschijnlijk volledig door het lint zal gaan, met als gevolg de isoleercel.

Het evenwicht blijkt wankel maar houdbaar, want heel langzaam krabbelt ze op en wordt ze een aangenamer persoon. Ik ben aanwezig bij de contacten tussen haar en de psychiater, en hoewel ik me op de achtergrond hou, merkt ze me wel degelijk op. Af en toe maakt ze een opmerking tegen me, en gedurende mijn coschap leer ik haar steeds beter kennen en leer ik haar te waarderen. Af en toe komt ze ontzettend grappig uit de hoek en hoewel de psychiater zich (meestal) goed weet in te houden, schiet ik vaak in de lach, wat zij dan wel weer kan waarderen.

Op de laatste dag van mijn coschap is Trudy nog altijd opgenomen. Omdat ze de enige patiënt is die ik tijdens mijn coschap heb kunnen volgen, besluit ik even afscheid van haar te nemen. Ik tref haar in de rookkamer.

‘Hallo Trudy! Ik kom even afscheid nemen, het is mijn laatste dag.’
Het is de eerste keer dat ik echt met haar praat, ik verwacht dan ook niet veel van dit afscheid. Maar volkomen onverwacht zegt ze: ‘Och, meen je dat nou? Ga je nu al weer weg? Wat jammer! Kom even mee naar mijn kamer, ik heb wat voor je!’ Met stomheid geslagen loop ik achter haar aan.

‘Hier, zoek er maar een paar uit!’ Op tafel ligt een zak met minisnacks. Verbaasd pak ik een Twix. Het stelt misschien niets voor als cadeau, maar wat vind ik het leuk dat ze mij wat wil geven! Terwijl ik altijd alleen met een observerend oog naar haar heb gekeken, is zij mijn aanwezigheid blijkbaar gaan waarderen. Het kan gek lopen in de psychiatrie.

Maike

Meer blogs van Maike