In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!
Tijdens een onlinewerkgroep over buikpijn, zegt de docent dat ze de lessen van dit vak alleen maar gebruikt om spelletjes te doen. ‘Om te spelen’, oké… Er gaat een vaag vermoeden door mij heen dat dit wel eens heel erg nutteloos kan worden. Maar goed, het zou (hypothetisch gezien) wel leuk kunnen worden. Ik blijf online.
Studententijd. Vrij, bier, slap lullen. Nee, studententijd: avondklok, thee, Pickwick-vragen. ‘Wat staat er op je verlanglijstje?’. Livemuziek. Een optreden, concert of festival.
Sinds mijn vriend het vorige week uit heeft gemaakt, denk ik bij bijna bij elk woord, elke zin en elk verhaal aan hem.
In het afgelopen jaar heb ik bijna dagelijks aan mijn ex – dat vriendje – gedacht. Maar dat zadelhoesje: geen idee meer. Terwijl het zadelhoesje al veel langer meegaat. Maar een mens, een relatie, duizenden gevoelens – van verliefdheid tot woede – zijn echt niet uit te drukken in een tijdsaanduiding.
‘Zo voelt het dus. Zo voelt het dus. Zo voelt het als het echt is.’ Ja, dat is precies wat ik me voornam toen ik aan de studie geneeskunde begon: om zoveel mogelijk ervaringen op te doen als ‘patiënt’. Om te voelen hoe het is. Zodat ik me beter kon inleven in mijn toekomstige patiënten en hen daardoor beter zou kunnen helpen.
