In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!
‘Eerst, vooral en altijd ben ik mens, en dus medemens’, hoor ik de gynaecoloog zeggen. ‘Er was laatst een zwangere vrouw die we al weken hier hadden liggen om haar bloedwaarden in de gaten te houden. Ze was rustig, lag veel in bed en lag ondertussen aan allemaal monitors.
Met mijn cliënt loop ik ’s avonds collecte voor het Prinses Beatrix Spierfonds. Zij met de bus aan haar rolstoel vast en ik met een lange stok met daarop een QR-code van de rekening. Ik werk pas een paar weken voor haar als pgb-hulpverlener en heb nog lang niet alles onder de knie, maar dit gaat me wel goed af. Ik druk op de bel, iemand doet open en zij vraagt om een bijdrage terwijl ik lief blijf glimlachen; de buit is weer binnen, yeah!
We zijn in Nicaragua; ik en een vriendin van geneeskunde vermaken ons rijkelijk tijdens onze wachttijd tot de coschappen. Na een korte nacht en met een kater gaan we vanmorgen 3 uur lang per overvolle chickenbus – die heet zo omdat je letterlijk als kippen op elkaar gepropt zit – en nog 2 uur staan (door de drukte) op een boot naar het eiland Ometepe. Tijdens de tocht was er constant geschreeuw, gejoel en geroep van de mensen om ons heen. Zelfs met de hoogste instelling van m’n koptelefoon kwam het er bovenuit.
Een mannelijke reumatoloog gaat ons inwijden in de fijne kneepjes van het lichamelijk onderzoek van de wervelkolom. Ik stel mezelf graag beschikbaar als oefenmateriaal, en daar sta ik: in mijn ondergoed in dat kleine kamertje waar de oude ramen niet eens dicht kunnen. Koud en publiekelijk.
Het was precies dezelfde donkere kamer met hetzelfde kleine babybedje op precies dezelfde gang van hetzelfde ziekenhuis. Ik was er met lood in mijn schoenen naartoe gelopen, had steeds trager de ene voet voor de andere gezet. Op datzelfde kleine kinder-ic-bedje lag een jongetje, precies dezelfde leeftijd als mijn neefje toentertijd. We spraken met de arts en de ouders terwijl we keken hoe de baby met zijn infuusslangetjes speelde. Ik vroeg hen hoe zij zich voelden en hoe ze met hun andere kindje omgingen. Er waren weinig woorden.
