Zullen we die handboeien maar even afdoen?

Pff, wat een drukte de afgelopen dagen op de poli! Wegens een roostertechnisch probleem zijn we ineens met slechts de helft van het reguliere aantal co’s. Met andere woorden: sluit jezelf op in je polikamer, creëer een optimale cafeïnespiegel in je bloed en bereid in een rap tempo de patiënten voor. Na even zoeken open ik een ingescande verwijsbrief en begin het verhaal te lezen. Ineens valt mijn oog op het logo bovenaan het A4’tje: Ministerie van Justitie en Veiligheid. Hmm… Het zal toch niet…?

Voordat ik kan uitzoeken of me daadwerkelijk te wachten staat wat ik vermoed, steekt een secretaresse haar hoofd om de deur. ‘Meneer Jansen is er alvast. Het was een hele happening om hem hier te krijgen vanuit die tbs-kliniek in Vught, maar hij zit apart in kamer 14.’ Ze kijkt me vriendelijk aan. ‘O ja, ik had al zo’n vermoeden dat het een gedineerde betrof’, reageer ik droog. ‘Geen zorgen hoor! Er zijn twee bewakers bij hem en zijn handen zijn geboeid. Vind je het wel oké om het gesprek met hem te doen?’, vraagt ze casual. ‘Ja hoor, geen probleem’, hoor ik mezelf nog casualler antwoorden. Het verbaast me hoe weinig spanning en hoe veel nieuwsgierigheid de situatie in me aanwakkert.

Een paar minuten later haal ik het drietal op uit kamer 14. De bewakers blijven het hele consult naast de deur staan, terwijl ik rustig de klacht en relevante tractus uitvraag. Wanneer meneer precies moet aanwijzen waar zijn pijn zit, gaat dit toch wat ongemakkelijk vanwege zijn handboeien. ‘O, zullen we die maar even afdoen?’, vraagt een van de bewakers en ik lach bevestigend. Het consult en het lichamelijk onderzoek verlopen soepel. Op de bewakers en de handboeien na, is er eigenlijk niks anders dan bij andere patiënten. Toch kan ik het niet helpen dat in mijn achterhoofd de vraag oppopt wat deze man gedaan heeft. Misschien wel een zedendelict? Of nog erger: moord?! Of zou het gaan om iets onpersoonlijks, zoals een overval of drugs? Net als het feit dat ik rustig blijf onder de situatie, verbaast het me ook dat het antwoord op deze vraag me niet zo veel uitmaakt. Ik ben natuurlijk wel nieuwsgierig, maar het antwoord verandert niks aan de huidige situatie: er zit een patiënt tegenover me, met een vraag om hulp bij zijn dagelijkse pijnklachten. Net zoals vele andere patiënten die ik hier op de afdeling gezien heb. Gewoon een doorsnee patiënt. Toch?