Zes jaar later

Onlangs legden wij, zesdejaarsstudenten aan de medische faculteit in Boekarest, Roemenië, het (gevreesde) artsexamen af. Nu alles achter de rug is, gun ik mezelf een korte terugblik op de zesjarige reis die hieraan vooraf ging.

Eigenlijk moet ik zestien jaar schrijven, geteld vanaf het behalen van mijn vwo-diploma. Na enkele omzwervingen kwam ik toen terecht in een aarzelende carrière als fiscalist. Hoe cliché ook, op kantoor was ik diep ongelukkig. Waar hoorde ik thuis? Waar kon ik mij met mijn hele hart voor inzetten? Ik wist het niet meer.

Nou ja, ik wist het eigenlijk wel. Maar daar was het toch al te laat voor? Ik was inmiddels al 29 jaar oud – dat vond ik toen echt bejaard –, ik was al eens uitgeloot en om nú nog zes jaar geneeskunde te gaan studeren...

Op een terrasje in Leiden werd de knoop doorgehakt. Met een collega van de rechtenfaculteit – die in een soortgelijke situatie zat – had ik het erover. ‘Ik ben bijna dertig,’ zei ik, ‘als ik klaar ben, zal ik zesendertig zijn!’

‘Zesendertig word je toch wel en die zes jaar gaan sowieso voorbij, of je nou geneeskunde doet of niet’, was haar repliek.

Misschien was het de roséwijn, maar die woorden klonken opeens héél logisch. Als ik vijftig ben, dacht ik, zal ik spijt hebben dat ik er niet aan begon toen ik dertig was! Dat was dan het moment dat ik mijn loopbaan in de rechten voorgoed vaarwel zei.

Reacties uit de omgeving waren gemengd. Sommigen vonden het erg stoer en moedigden het aan. Anderen waren sceptisch. Helemaal opnieuw beginnen? Nog eens zes jaar studeren? Zij moesten er niet aan denken!

Inmiddels was het eind augustus en waren de inschrijfperiodes in zowel Nederland als België allang voorbij. In Roemenië stond de inschrijving echter nog open. Dat betekende wel een verhuizing. Goed, nu ben ik er toevallig geboren, maar ik had zo’n beetje heel mijn leven in Nederland gewoond. De inzet was dus hoog. Ik had er wel een plek om te wonen en ik kende de taal al een beetje. De doorslaggevende factor was echter de tijd. Als ik nu toegelaten werd, zou dat toch een jaar besparen! De teerling was geworpen.

De afgelopen zes jaren waren zeker niet gemakkelijk. Vooral in het begin was het echt afzien. Ook waren er twijfels: was ik wel goed genoeg? Toch heb ik ook enorm genoten. Want boven alles besefte ik dat de geneeskunde altijd mijn thuis geweest was en je kon me daar met geen mogelijkheid meer wegkrijgen. Dat is misschien een voordeel van iets ouder zijn: een volgroeide voorhoofdskwab.

‘Arts’, ik moet er nog even aan wennen! Eerst maar even een adempauze. Goed, de echte uitdagingen moeten nog komen, maar ik verwelkom ze met open armen. Oh, en die collega met de wijze woorden? Ook zij mag zich vandaag doctor-medic (‘arts’; de officiële graad die je in Roemenië krijgt) noemen!