Weg

Ik heb machines gezien,
die het leven aan lichamen opdrongen,
die liever weg hadden willen zijn.

Weg,
als in verdwijnen,
en nooit meer terugkomen.

Weg,
als in niemand die merkt dat je ooit vertrokken bent,
of überhaupt hebt bestaan.

Zo,
ontzettend graag,
weg.

Jij, was daar een van. Alles ademde dat uit. Maar toch weet ik dat je het misschien niet zo had gewild. Ik weet dat je liever nog wat tijd had gehad. Nog een paar zomers, misschien. Al was het maar om nog een allerlaatste keer mee te maken hoe het sierlijke gefluit van de vogels het einde van de winter vergezelt en de lente verwelkomt.

Thuis, wordt er nog steeds op je gewacht. Die mistige middag duurt nog steeds voort. Hij is nooit voorbijgegaan. Thuis, hebben ze hun plekken nooit verlaten. Ze staan er nog steeds. Drie mooie kinderen en een lieve man. Nog steeds uitkijkend naar het moment dat jij binnen komt lopen door de voordeur. De tafel is gedekt. Jouw naam klinkt op de gang. Je wordt gemist. Je wordt geliefd. Je bent de allerliefste mama.

Soms gaf je een kick, een klein teken van leven, wanneer we een opmerking maakten tijdens de visite, over de mooie tekeningen van de kleine Yorick die bij jou aan de muur hingen. Ik had dan soms het idee dat je ons hoorde. Dat je er weer was. Dat ik naar huis kon bellen met goed nieuws. Maar dat lieten de wetten van de geneeskunde niet toe.

Jij was natuurlijk al weg. Ontegenzeglijk. Wij waren het, die jou bijna tegen je zin in, hier hielden. En dat werkte gewoon niet. Op een gegeven moment knapt het. Onvermijdelijk. Er is altijd iemand die knapt. De dokter, de familie, de patiënt, iemand. Altijd. Misschien had ik er daarom vrede mee toen het eenmaal zover was. Jouw stille wens werd ingewilligd. De machine stopte. De beademingsbuis werd verwijderd. De lichtjes gingen uit. Rust.

Soms, heel soms, wordt er hier nog aan je gedacht. Dan heeft iemand het plotseling over je. De chirurgen, de verpleegkundigen, iedereen. Jij was bijzonder. Evenals jouw familie. De kleine Yorick stuurt zo nu en dan nog tekeningen naar de afdeling. Daar sta jij dan op, naast Yorick. Stralend. Een mooie moeder, die graag was gebleven, maar inzag dat vertrekken wijzer was.