Blogs
Blog

Vliegen vangen

Plaats een reactie

Ik beschouw mijzelf als een veelzijdig personage met diverse innerlijke driften, maar een gevoelsmens zou ik mezelf toch niet noemen. Lang heb ik daarover een zekere misplaatste trots gekoesterd, die denk ik deels door de volksaard is ingegeven. In het praktische Nederland kijken we neer op gevoelsmensen. Het zegt al genoeg dat er geen tegenhanger is voor het woord 'gevoelsmens' (zoals 'denkmens' of 'gedachtemens'); je hebt gevoelsmensen en je hebt gewone mensen, hier in het oneindig laagland met de trage rivieren.

Ik vond 'EQ', de afkorting voor emotioneel intelligentiequotiënt die een tegenwicht tracht te bieden voor IQ, dan ook een beetje een stoplap. Als je IQ niet zo hoog is als je gehoopt had, kun je altijd nog als troost op het EQ sabbelen. (Er zijn natuurlijk ook allerlei mensen met een hoog IQ én een hoog EQ, of geen van beide. Maar breng dat gevoelsmensen maar eens aan het verstand. Of, pardon, aan het gevoel.)

Hoe fout zat mijn jeugdige hoogmoed! Degene die mij de virtuositeit van emotionele excellentie deed inzien was geen hoogempathische huisarts of oncoloog, maar een dame op leeftijd naast wie ik ooit in het ziekenhuis lag na een operatie. Alle zorgmedewerkers waren schatten van mensen die goed voor ons zorgden, waardoor die ene norse mevrouw die de maaltijden rondbracht des te meer opviel. Ze gaf je altijd net iets anders dan je gevraagd had, keurde je geen blik waardig en als je het ontbijt een kwartier na het ontwaken nog niet op had blafte ze je met schorre stem toe: ‘Het is hier geen hotel!’ Ze had geen zin om de etenskar de kamer op te rijden, dus wat het aanbod was moest je maar raden, en toen ik voorzichtig vroeg waar ik uit kon kiezen voor de lunch (‘Brood, denk ik?’) antwoordde ze vol hoon: ‘Dat denk ik ook, ja.’ We gingen ons steeds schuldiger voelen dat we in het ziekenhuis lagen en van het gratis voedsel profiteerden.

De ochtend dat mijn bejaarde buurvrouw met ontslag mocht, gaf ze mij een knipoog. ‘Let maar op: met honing vang je meer vliegen dan met azijn.’ Toen het tijd was voor het ontbijt, riep ze de humeurige cateringdame bij zich en rommelde wat in haar portemonnee. ‘Ik heb altijd VVV-bonnetjes bij me’, zei ze met stralende oudevrouwtjesogen, ‘maar ik kan ze nu niet vinden, dus hier heb je een briefje van 5 euro. Koop er maar een bloemetje van voor jezelf. Maar dan moet je niet meer zo chagrijnig doen hoor!’ De cateringmedewerkster zei met enige schroom dat mevrouw dat niet had hoeven doen, maar nam het geld wel aan. En toen kwam het hele verhaal eruit: ze had het zwaar thuis, en tegen de tijd dat ze bij ons kwam was er al een heleboel gedoe gebeurd, en dan kregen wij de volle lading. Dat verdienden we eigenlijk niet. Toen ze die middag de lunch kwam brengen, was ze alleraardigst. En ik stond versteld van wat de oudere dame met haar kleine gebaar allemaal teweeg had gebracht: ze had de cateringmedewerkster een blijk van waardering gegeven, waardoor ruimte ontstond voor zelfreflectie én een kans om haar hart te luchten. Ze had dit alles ook nog eens weten te brengen op een manier die de cateringdame niet in verlegenheid bracht of tegen zich in het harnas joeg. Terwijl ze, laten we eerlijk zijn, haar eigenlijk gewoon 5 euro gaf om even normaal te doen. Zonder ironie: wat een talent!

  • Linda

    Linda is zesdejaars geneeskundestudent, afgestudeerd neurowetenschapper en satirisch tekenaar.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.