Blogs
Blog

Vallen, opstaan en… weer vallen

Plaats een reactie

Op enig moment verlaat je als geneeskundestudent de collegebanken om deel uit te gaan maken van de turbulente ziekenhuiswereld. Het is een proces van vallen en opstaan: het ene moment weet je moeiteloos het antwoord op een onverwachte vraag te formuleren, het volgende moment heb je geen idee waar je mee bezig bent en zak je het liefst door de grond. Of ga je letterlijk naar de grond.

Drie jaar geleden, coschap interne geneeskunde. Een verpleegkundige heeft me opgedragen een patiënt naar de anesthesie te brengen voor een nieuw infuus. Braaf haal ik hem op en duw ik zijn rolstoel richting het ok-complex. Terwijl ik toekijk hoe de anesthesioloog zijn hand aftast op zoek naar het juiste vat, dwalen mijn gedachten af door de stressvolle dag die ik achter de rug heb. Welke tentamenstof moet ik nog herhalen? Volgens mij rommelt mijn maag... De stem van de anesthesioloog haalt me bij de les. Of ik even een pleister kan aangeven. Ik droom weer weg. Had ik nou al die vliegtickets geregeld? Of moesten die nog omgeboekt worden? En dan: Eigenlijk best een naar idee, die naald in zijn handrug. Bij die gedachte wordt ineens alles wazig. Mijn benen worden wankel, en ik moet op de rolstoel van de patiënt steunen om overeind te blijven. Weer de stem van de anesthesioloog. Plakband aangeven. En dan iets met dat ik wel vast naar boven kan.

Ineens lig ik op de vloer met drie bezorgde ok-assistenten om me heen. Blijkbaar ben ik tegen een monitor aangelopen en vervolgens flauwgevallen. De patiënt, nu mét infuus, kijkt me geschrokken aan terwijl ik met de rolstoel naar boven wordt gebracht. Gênant. 

Twee jaar geleden, coschap chirurgie. Na twee weken assisteren op ok mag ik nu aansluiten bij de poliklinische ingrepen. Bij de laatste ingreep van de ochtend halen we wat borstweefsel weg bij een wat oudere dame. ‘Mijn kleindochter studeert ook geneeskunde’, weet ze me enthousiast te vertellen terwijl ik de haken positioneer. De boel begint aardig te bloeden. De chirurg gaat hardnekkig door met snijden, terwijl de patiënte verder keuvelt. Ik doe mijn best me te focussen op haar verhaal, maar mijn aandacht wordt getrokken door de plas bloed die zich vanuit haar borst over het blauwe doek verspreidt. Ziet er toch wel naar uit, die opengesneden borst. En ja hoor, weer wordt alles wazig. Terwijl de patiënte nietsvermoedend verder kletst, kijk ik alarmerend naar de operatieassistent. ‘Ria, ik voel me niet helemaal g…’ Voordat ik daadwerkelijk van mijn stokje kan gaan, heeft Ria de haken al overgenomen en instrueert ze me te gaan zitten. Wederom een enkeltje ziekenhuisvloer, wederom de ok-assistent die mij redt, en wederom een geschrokken patiënt. 

Eén jaar geleden, coschap gynaecologie. Ik assisteer bij een operatie aan een vaginale prolaps. Na een halfuur gaat het mis. Ziet er toch wel naar uit, al die haken waarmee er aan haar baarmoedermond wordt getrokken. Meteen weet ik hoe laat het is, en besef ik dat er niets anders op zit dan dat wat gaat komen maar zo soepel mogelijk te ondergaan. Ik geef een sein aan de ok-assistent, die inmiddels een sleutelrol speelt in dit jaarlijkse ritueel, en eindig voor de derde keer op de vloer. Verontschuldigend kijk ik naar de gynaecoloog. Ze trekt de broekspijp van haar ok-pak iets omhoog en geeft me een knipoog: ‘Steunkousen, de gouden tip.’ Gelukkig, ik ben niet de enige.

meer van Elisa

  • Corline

    Corline is vijfdejaars geneeskundestudent en schrijft over haar ervaringen binnen en buiten het ziekenhuis  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.