Blogs
Blog

Vallen en opstaan

Plaats een reactie

Ik zal eerlijk toegeven: mijn eerste drie maanden als arts-assistent vond ik heel zwaar.

Er veranderen veel dingen als je opeens arts-assistent bent. Ten eerste ben JIJ nu de dokter. Je krijgt meer verantwoordelijkheid, je moet meer beslissingen zelfstandig nemen, er wordt meer van je verwacht: zowel qua kennis als organisatorisch. In plaats van de veilige vijf patiënten op de afdelingen moet je opeens achttien lopende consulten doen die op de lijst staan. Jij schrijft de medicatie voor. Dan pas zie je in dat je tijdens je coschappen nooit echt hebt geleerd hoe doordoseren van antistolling werkt, wat het verschil is tussen medicatie met afkortingen zoals EAV en GDS en dat je echt moet oppassen of je de normale vorm of de retardvorm voorschrijft.

Kortom: ik voelde me heel onzeker, vroeg me vooral af wat ik de afgelopen zes jaar nou had geleerd, vond het veel verantwoordelijkheid en was elke dag vooral heel moe in mijn hoofd van al het nadenken. Als ik thuiskwam voelde ik me daar eigenlijk ook best verdrietig over.

Allemaal nieuwe zorgvragen waar je je nooit eerder in hebt verdiept. Soms hele zieke patiënten op de SEH waar je de opvang moet doen, die direct naar de ic gaan.

Daarbij ben ik iemand die het heel goed wil doen en de lat hoog legt. Daarbij projecteer ik de hoge verwachtingen die ik van mezelf heb, op de mensen om mij heen: dat zullen vast de verwachtingen zijn die zij ook van mij hebben. En als ik daar dan niet aan voldoe, dan raak ik teleurgesteld en gefrustreerd.

Met mijn ouders aan de telefoon klaagde ik vooral; ik KAN niks, ik WEET niks! Ze hadden gelijk: lieverd, je bent net afgestudeerd. Je bent geen professor. Natuurlijk weet je niet alles. Zelfs een professor weet niet alles. Je leert, je groeit, het komt echt goed.

Ik heb mijn twijfels gedeeld met veel vrienden en lieve collega’s. Ik heb zelfs getwijfeld of ik dit wel moest opschrijven in een blog. Tegelijkertijd vind ik het wel belangrijk om te delen, ondanks dat ik me daarbij kwetsbaar opstel.

Ik vind het belangrijk dat anderen ook weten dat de eerste maanden als beginnend arts heel zwaar kunnen zijn. Je bent niet de enige. Iedereen maakt dit mee. Je gaat heel veel niet weten. Je gaat heel veel vallen, maar dat je opstaat en de manier waarop je dat doet, dat is het leerzame en daarmee groei je ook als dokter. Je bent omgeven door collega’s van wie je veel kan leren en door supervisoren die je altijd mag bellen. Ja, zelfs midden in de nacht tijdens je dienst. Ook al antwoorden ze dan met een gaap, ze sluiten altijd af met: geeft niet dat je hebt gebeld hoor, gewoon doen als je twijfelt.

Vallen en opstaan. Loslaten dat alles perfect moet. Ik moest eraan wennen in het begin, maar het gaat steeds beter. En daarmee merk ik ook dat het echte plezier nu pas komt.

lees ook
  • Avin

    Van coassistent tot arts-assistent; Avin deelt al lange tijd haar ervaringen tijdens haar opleiding tot arts. Avin is inmiddels afgestudeerd en is anios Interne Geneeskunde in Meander Medisch Centrum in Amersfoort. Haar ervaringen als beginnend arts zullen verder te volgen zijn op Medisch Contact.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.