Twee einden

‘We kunnen blijven doorbehandelen, maar het ziet ernaar uit dat de antibiotica weinig verbetering brengen. Het wordt hoe dan ook een zeer langdurig traject.’

De kamer is vol met familieleden van de patiënt die vermoeid in bed ligt. Hij heeft zijn ogen dicht en reutelt een beetje, maar ik weet dat hij wakker is. Hij zei me net namelijk nog vriendelijk gedag, en reageert nu met af en toe een ‘ja’ of ‘nee’. De dochter van de patiënt heeft een betraand gezicht, de zoon stelt vragen en de vrouw zegt bijna niks. Ik zit schuin achter de arts-assistent, een beetje verscholen. Vorige week was mijn patiënt nog vol goede moed, maar nu is hij moe en heeft hij veel pijn.

‘Het is úw lichaam, dus u mag zelf beslissen hoe lang u wilt doorgaan met de behandeling. Als we stoppen, komt u te overlijden.’ Het hoge woord is eruit. Het valt me mee, maar als even later een kleindochter ter sprake komt van ongeveer mijn leeftijd, komt het toch erg dichtbij.

‘Alles heeft een einde...’, begint de opa die op is. Ik bijt hard op mijn lip en zoek afleiding. Nu niet gaan huilen! Daar heeft niemand wat aan! Ik ken die man niet eens zo goed, dat moet wat worden met mij. Gelukkig word ik net op tijd gered. ‘Behalve een worst, die heeft er twee!’