Terugkomdag

Ik schrik wakker. Het is al 07:22. Ik spring uit mijn bed en race naar de badkamer. Ik kijk mezelf nog even goed aan in de spiegel. Is het vandaag niet.. terugkomdag? Oh ja. Terugkomdag vandaag. We beginnen pas om 11:00. Wat heerlijk.

Terugkomdag is een bijzondere dag. We hebben dan een coachingsbijeenkomst; een soort intervisiegroep. Onze coach, Bea, is zo’n heerlijke tante met wie je uren kan kletsen. Iedereen mag iets inbrengen tijdens ons rondje. Een vraag, of een moeilijke casus die je bent tegengekomen tijdens je afgelopen weken coschappen. Het varieert van jezelf nuttig voelen tijdens coschappen tot hoe je je medeco’s het beste kan steunen en adviseren. Er is ruimte voor iedereen om zijn zegje te doen. Soms wordt het erg persoonlijk. Dan moet ik moeite doen om geen traantje te laten. De sfeer is fijn en het is gezellig. Er is veel herkenning. Iemand vertelt iets. ‘Ik heb dat ook!’, wordt dan vanuit alle hoeken geroepen. We geven elkaar advies over hoe je in bepaalde situaties met je supervisors moet omgaan of met je eigen negatieve gedachten.

En soms is het gewoon lekker spuien. Klagen over alles wat met coschappen te maken heeft. Een uur zwelgen in zelfmedelijden; heerlijk. Dat we echt vermoeid zijn. Dat we erdoorheen zitten. En dan zie je bij je medeco’s, in allerlei verschillende ziekenhuizen, dat zij hetzelfde meemaken en hetzelfde voelen. En dat geeft jou een goed gevoel. Je bent niet de enige.

We zijn om 15:00 klaar. Ik fiets terug naar huis met een medeco. ‘Ik voel me echt super-zen nu’, zeg ik tegen hem. ‘Ja, ik ook. Heerlijk toch?’ Ik zink weg in mijn gedachten. Je medecoassistenten zijn soms vervelend, maar het grootste deel van de tijd, zijn ze je grootste steun en toeverlaat. Je maatjes. Je partners in crime. Je lunchpartners. Je life-coach en psycholoog in een. Medecoassistenten zijn onmisbaar. #onelove