Superflexibel

Ken je dat gevoel, dat je zó je best doet, maar dat niets lijkt te helpen? Dat gevoel had ik vandaag. Na maanden hard werken kreeg ik een ‘op verwacht niveau’. Daar heb je natuurlijk niks aan. Op verwacht niveau betekent gemiddeld. Ik wil geen gemiddelde dokter worden, ik wil een heel goede dokter worden. Eén van de beste. En deze stage was mijn inzet.

Ik liep mee in een groot, gestroomlijnd medisch team. De gemiddelde collega had zo’n tien jaar langer gestudeerd dan ik. Ik voelde me gezegend om erbij te mogen horen. Ook voelde ik me een brugpieper. ‘Niet te veel opvallen, gewoon hard werken’, had iemand me aangeraden. En dat deed ik. Zo veel mogelijk patiënten onderzoeken, gesprekken voeren, DD’s opstellen en plannen maken. Feedback vragen en kijken wat ik verbeteren kan. Alle competenties, steeds opnieuw. Voorbeeldig haast.

Verder wilde ik natuurlijk niemand tot last zijn. Bij grote overleggen hield ik mijn mond, omwille van de tijd. Naar de supervisor was ik superflexibel. Ik presenteerde mijn plannen weliswaar vol trots, maar accepteerde wijzigingen zonder veel discussie.

Wil je het zo? Geregeld! Wil je het toch anders? Ga ik doen! Waarom? Heb je geen tijd om het uit te leggen? Ik zoek het wel op. En ook later wel... Ik dacht zelf aan iets anders. Niet? Oké, goed dan.

Lekker sociaal wenselijk.

Je begrijpt wel dat ik bij mijn eindbeoordeling te horen kreeg dat ik beter mijn mannetje moet staan. Logisch, eigenlijk. En dat kan ik ook best. Ik hoop dat het me voortaan weer lukt: niet superflexibel op mijn tenen lopen, maar lekker stevig met beide benen op de grond. En niet zo veel waarde hechten aan die beoordeling, want die bepaalt echt niet of ik een goede dokter word!