Studentenhypochondrie

Toen ik laatst bij een vriendin aan tafel zat, vroeg haar moeder hoe de studie me afging. Ze vroeg of ik het allemaal wel volhield en of het niet te veel was. Het ging eigenlijk wel goed, vertelde ik haar. Toen stelde ze een vraag die mij in eerste instantie enigszins verbaasde: ‘Denk je nou vaak dat je zelf iets onder de leden hebt? Iets waar je dan net wat over hebt geleerd en waarvan je de symptomen nu ineens bij jezelf herkent?’

Ze is zelf ook werkzaam op de universiteit en had gehoord dat geneeskundestudenten veelvuldig last hadden van een soort studentenhypochondrie. Mijn eerste reactie was: nee natuurlijk niet, maar toen ik er wat beter over nadacht, begon ik te twijfelen aan mijn antwoord.

Er heerst namelijk wel degelijk studentenhypochondrie, vooral in de eerste paar jaar van de studie denk ik. Wanneer je wel wat klachten herkent, maar nog niet genoeg kennis hebt om de angstaanjagende differentiaaldiagnose met een gerust hart weg te strepen. Ik zie het bij mijn medestudenten, maar betrap me er zelf ook op.

Zo had ik al een lange tijd last van nachtzweten. En dat is nou typisch zo’n symptoom waar je liever niet op googelt. Je hoeft niet ver te scrollen om oncoline tegen te komen, gevolgd door een vervroegde overgang. Dat laatste leek mij wel erg voorbarig en dus leek Google mij maar een duidelijke diagnose te geven: kanker.

Natuurlijk weet ik zelf ook wel dat die kans ontzettend klein is, maar toen ik last kreeg van hoestbuien die maar niet overgingen, brak het zweet me toch wel even uit.

Op aandringen van mijn omgeving ging ik na lang wachten toch maar naar de huisarts. Die stuurde me door naar het ziekenhuis. Na een hele rits aan diagnostische tests werd er ook een CT-scan gemaakt. In het volgende gesprek met de longarts vertelde hij dat er niks geks op te zien was. Hij zei het op zo’n manier dat ik kon afleiden dat hij ook niet anders verwacht had. Vanzelfsprekend, zou je bijna denken. Maar toch was het stiekem best een opluchting.