Blogs
Blog

Prikstraat

Plaats een reactie

Sinds het begin van de vaccinatiecampagne werk ik in de prikstraat. De ene dag verwelkom ik een schoorvoetende twintiger en de volgende een boosterzoekende tachtiger. Dat levert verschillende gesprekken op.

Het is rond het middaguur als er een gezonde veertiger komt binnengelopen. Zijn gezicht staat bezorgd, iets wat niet strookt met de rest van zijn voorkomen. Hij begint te praten: “Ja hoi, ehm, ik vroeg me af of er misschien een arts of medisch iemand hier aanwezig was.” Ik geef aan dat ik zijn vragen kan beantwoorden en begeleid hem naar een hoekje van de ontvangsthal.

Op het moment dat we buiten gehoorsafstand staan, verandert zijn houding. De man recht de rug, schuift zijn mondkapje op de kin en kijkt me plots indringend aan. Er wordt evident aangelegd voor een retorisch vuurpeloton aan vragen: “Hoe komt het dat de overheid nu opeens allemaal boosters wil?” “Hoe vaak gaan we nog in lockdown?” “Word jij betaald door de big pharma?”. Verbaasd maar ook enigszins geamuseerd door de plotse change of character beantwoord ik zijn vragen. De man had dit echt goed voorbereid, en was nu op mij gestuit als enige toehoorder van zijn theaterstuk. Zou hij daarvan balen?

Na tien minuten voel ik toch irritatie opwellen. Ik had elke vraag zo goed als ik kon beantwoord maar toch was het niet genoeg. Mijn cue komt bij een verwijzing naar de holocaust. Ik interrumpeer de man: “Excuus, mag ik u hier even onderbreken? Kijk, als ik eerlijk ben maakt het me echt helemaal niets uit wat u doet. Als we u kunnen helpen, stel ik voor dat u hier naar rechts gaat, dan wordt u gevaccineerd. Anderzijds is hier links de uitgang, in dat geval even goede vrienden. De keuze ligt bij u, maar ik denk niet dat mijn antwoorden u verder gaan helpen in het keuzeproces”.

Verbaasd kijkt de man op. Dit stond duidelijk niet in het script. Als marionet van Hugo de Jonge moest deze geneeskundestudent toch altijd vóór vaccineren zijn? Ik laat een stilte vallen en denk de man bezig te zien in een duivels dilemma. Niets blijkt minder waar. “Oké nou dan wil ik je bij deze hartelijk bedanken voor je tijd jongeman”. Het gele boekje wordt tevoorschijn getoverd en zonder enige vorm van twijfel loopt de man naar rechts, het prikhokje in. Het stuk was voorbij en het publiek bleef stomverbaasd achter, te verwonderd om te klappen.

  • Berend

    Hier vind je de blogs van Berend van Doorn over wat hij als geneeskundestudent heeft meegemaakt. Inmiddels is hij anios en schrijft hij blogs voor Medisch Contact.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.