Prednison

Samen met de andere coassistent sta ik aan het bed van mijn patiënt. Gisteren had ik de man al kort gezien en gesproken, vandaag zou ik vervolg geven aan het opnamegesprek. We pakken allebei een stoeltje en gaan zitten naast hem. Hij blijkt vol verhalen te zitten en we kletsen wat af. Dat vind ik het fijne van de interne. Ik heb als coassistent op zaal tijd genoeg om een patiënt te leren kennen.

Na een uitgebreide anamnese – helaas had hij medisch gezien al genoeg voor zijn kiezen gekregen – belanden we bij de intoxicaties. Roken had hij nooit gedaan, antwoordde hij kort en stellig. Ook het drinken van alcohol zat niet meer in zijn leefstijl, maar… hij had nog wel een anekdote. Ik sla mijn aantekeningenboekje dicht en leun een beetje naar achteren, benieuwd naar het verhaal dat komen gaat.

‘In mijn studententijd lustte ik zeker wel een drankje! Vaak kocht ik een grote partij in, zodat ik een tijd voorzien was’, begint hij zijn verhaal. ‘Zo had ik ook een fles whisky besteld, maar ik besloot deze niet aan te breken. Ik sprak met mezelf af dat ik deze pas zou openen, als ik de liefde van mijn leven had gevonden. Deze fles belandde in mijn grote boekenkast.’ Ik zucht. De romanticus in mij wordt wakker en spitst haar oren: dit moet wel een ontzettend schattig verhaal worden. Hij vervolgt zijn anekdote. Over de vrouw die hij leerde kennen, een bijzondere dame die zijn hart stal en hield. Ik had haar gisteren al ontmoet, zijn steun en toeverlaat, zeker nu hij ernstig ziek bleek te zijn. ‘Na een relatie van een aantal jaar wist ik het zeker: deze vrouw was de reden om de fles te openen. Ik belde haar op om te vragen of ze naar me toe kwam, want ik wilde graag wat met haar drinken. Die ene whisky, waarvan ze het achterliggende verhaal ook kende. Ik wilde met haar proosten op eeuwige liefde.’

Ik ben ondertussen al gesmolten en hoop in gedachten dat iemand ooit zo’n romantisch gebaar naar mij zal maken. Als ik opkijk, zie ik hoe de ogen van mijn patiënt rood en vochtig zijn geworden. Over zijn wang rolt een traan. ‘Wat een prachtig verhaal! Ik zou zo met u mee kunnen huilen, moet ik eerlijk bekennen.’ Mijn medeco knikt bevestigend, we zijn allebei geraakt. Mijn patiënt schiet een beetje in de lach. ‘Lieve dames, dat ik moet huilen komt eigenlijk door de prednison. Sinds ik dat gebruik, schiet ik binnen de kortste keren vol!’ Heerlijk, zulke nuchtere patiënten.