Performance der surveillanten

Een ruime week geleden vond de nationale voortgangstoets plaats. Vanwege de anderhalve-meter-regel paste de lading geneeskundestudenten helaas niet meer in de reguliere gymzalen. Het was dus aan de toetsingscommissie om een creatief plan B te verzinnen.

Zo kwam het dat we dit keer met honderden studenten ons tentamen in een prachtige theaterzaal mochten maken, met de surveillanten in de hoofdrol. Zelf had ik de eer om de hoofdrolspelers op het podium te vergezellen. Maar, waar ik gewoon achter een tafeltje mijn antwoordformulier moest invullen, hadden de surveillanten de taak om sierlijk over dit podium te paraderen. Ze namen hun taak uiterst serieus: niet vijf minuten zaten ze stil. Wat een geluk ook dat de sterren van de ochtend harde zolen – of zelfs hakken – hadden aangetrokken: zo dwongen ze de aandacht van hun toeschouwers af en zou de choreografie niemand ontgaan. Flaneer over podium, van voor naar achter in  de zaal. Doe dit met de hele crew tegelijk, maar allen in een ander gangpad. Sta om de tafel een minuut stil en kijk naar de studente links van je. Loop eenmaal achterin de zaal drie rijen naar rechts. Ga dan zigzaggend om de tafels heen, weer terug naar voren. En: herhaal! Herhaal! Herhaal! Ze gingen maar door, wat een uithoudingsvermogen! Maar, gezien enkel dit paraderen voor vier uur lang toch wat saai wordt – zelfs voor een toets makend publiek – werden de elegante passen afgewisseld met vocale amusementen. “Dames en heren. Dames en heren! Nog. Een. Half. Úúr. Nog een halluf úúr!” Net als de hierboven beschreven choreografie, werden de microfoons herhaaldelijk benut om ons met soortgelijke pakkende teksten te verblijden. Mijn focus op de toets werd dan ook meermalig verlegd naar een opborrelende spanning: wat zou de volgende omroeptekst zijn? Ondanks het drietal gigantische klokken in de zaal, werd ik keer op keer weer verrast door de woorden die een hoofdrolspeler uitriep. Maar, die verassing was niks vergeleken met de teleurstelling die ik voelde toen de woorden aankondigde dat de tijd erop zat. Ik had nog graag een handtekening gevraagd van een van de sterren, maar helaas: er mocht niet meer geschreven worden. Met gemixte gevoelens verliet ik het theater. Enerzijds voldoening: ik had volop genoten van de show en niet te veel focus verspild aan het maken van de toets. Het kon ook niet anders, de surveillanten waren zo goed! Anderzijds voelde ik me bedroefd dat het festijn voorbij was. Maar ik wist mezelf te troosten: over drie maanden hebben we gelukkig weer een nieuwe uitvoering.