Ode aan de simulatiepatiënt

Voordat ik deze zomer zou beginnen aan mijn eerste klinische coschap, stond een aantal opfrissingsweken op het programma. Mede door de pandemie waar we ons nog steeds in bevinden, was deze voorbereiding ook voor mij zeer welkom: na een jaar of twee niet meer in de geneeskundebanken te hebben gezeten, bekroop mij de angst dat het een en ander aan basiskennis toch wat te ver zou zijn weggezakt.

Achteraf bleek niets minder waar, gelukkig. Na een paar weken in een snelkookpan vol oefenconsulten, flitsbezoekjes aan het Farmacotherapeutisch Kompas en boeiende casuïstiek, voelde ik mij al snel voldoende bijgespijkerd en was ik klaar voor het echte werk: de kliniek. Al zal ik één moment uit deze voorbereidingsweken niet snel vergeten.

Dat ik namelijk weer moest wennen aan de ietwat vreemde sociale interactie zoals een consult dat is, werd in een van de gesprekken met een simulatiepatiënte pijnlijk duidelijk. Opeens moet je jezelf wat bewuster zijn van je woordkeuze dan in veel andere gesprekken, en tijdens dit consult ondervond ik aan den lijve dat een slip of the tongue al snel op de loer ligt wanneer dit niet het geval is. De reactie van de simulatiepatiënte toen ik terugpakte op het feit dat haar ouders ook ‘enigszins’ last hadden gehad van dezelfde klachten (lees: in deze fictieve casus waren ouders overleden aan respectievelijk een myocardinfarct en een longcarcinoom) zal ik niet snel vergeten.

Dat ik wel door de grond kon zakken lijkt me duidelijk. Al is dit misschien een gevalletje van 'je had erbij moeten zijn', denk ik toch dat er een belangrijke les uit te trekken valt die voor iedere geneeskundestudent relevant is. Echter, het feit dat wij deze gesprekken kunnen oefenen in een veilige omgeving, met getrainde simulatiepatiënten en uitgebreid de ruimte om te leren van je – al dan niet bewuste – fouten, betekent in dit geval dat ik deze fout niet heb gemaakt terwijl ik tegenover een ‘echte’ patiënt zat, maar dit leermoment juist mee kan nemen tijdens mijn eerste stappen in de kliniek.

Daarom ook aan simulatiepatiënten: hartelijk bedankt!