Nostalgie

Ze had het gisteren iets te laat gemaakt maar ze liep achter en het tentamen was al over een week. Te misselijk om te ontbijten stapte ze op de fiets. Ze moest door weer en wind en was blij toen ze aangekomen was. Ze plofte in de stoel en klapte haar laptop open. Het vroege tijdstip en de slaapverwekkende stem van de arts maakten dat zij langzaam maar zeker onder zeil ging.

Na een tijd schrok ze wakker door alle rep en roer die in de zaal was ontstaan. Wat ze niet wist was dat haar buurvrouw, iets overbezorgd, naar voren had geroepen dat zij flauwgevallen was. Haar buurvrouw kreeg haar niet bij kennis. De arts sprintte naar boven, klaar om de reanimatie in gang te zetten. Net op dat moment ontwaakte zij uit een diepe droom. Beschaamd moest ze door de microfoon aan haar driehonderd medestudenten vertellen dat ze simpelweg in slaap gevallen was.

Als je achterin zat, zag je het. Overal tikten mensen zachtjes hun medestudenten aan, gevolgd door een wijzende vinger en zacht gegniffel. Nog half geconcentreerd op het college, werd ik zelf aangetikt en volgde ik de blik van de persoon die naast me zat. Helemaal links vooraan was een gespierde jongen in zijn voetbalshirt, alsof hij net van de hooligantribune van zijn favoriete club kwam, geconcentreerd bezig. Toen ik beter keek, zag ik wat zijn bezigheid inhield. Een filmpje van een rennende labrador stond groot op zijn scherm geprojecteerd. Toen de video teleurstellend genoeg was afgelopen, vervolgde hij zijn ochtend met een volgend filmpje. Een springende teckel dit keer. Geen seconde had hij door dat iedereen mee keek naar de vrolijke viervoeters. Hij sloot het college af met het instellen van een nieuwe achtergrondfoto voor zijn laptop. Je raadt het al: een kleine pup.

Bij binnenkomst galmde door de speakers een Nederlands rapnummer. Ik citeer ‘je bent snel but mandem faster, hou je meid vast kan der locken net een rasta’. Keurig in driedelig pak stond de arts-anatoom bij de beamer. Toen alle enigszins verwarde gezichten een plaats hadden gevonden, riep de anatoom vol enthousiasme ‘het menselijk lichaam is muziek!’ Honderden studenten barstten in lachen uit. Stoppen was helemaal onmogelijk toen deze keurige, zeer intelligente man in alle serieusheid een opmerking maakte over dat de songtekst toch echt niet rijmde. We stopten pas met gieren toen onze mm. rectus abdomines te veel pijn deden en ons zicht troebel werd door de tranen in onze ogen.

Voor eerstejaarsstudenten is het een onbekend begrip. Toen ik in mijn eerste jaar zat, leefden mijn medestudenten en ik er. We hebben er vaak op gevloekt, maar ook eindeloos veel gelachen. Vriendschappen kwamen er tot stand en de mooiste reizen werden er geboekt (je moet iets tijdens college). Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen: de collegezaal, wat was het er zalig.