Nog veel tijd op de teller

Soms lijkt hij te vliegen of glipt hij tussen je vingers door. Andere momenten lijkt hij stil te staan, eeuwig te duren en beneemt hij je de adem. Tijd. Wellicht het meest abstracte, ongrijpbare begrip dat we kennen.

We staan niet vaak bewust stil bij de tijd en als student in de bloei van je leven zeker niet. Tenzij je te laat op college komt of op je donder krijgt omdat je de deadline net niet hebt gehaald. Totdat hij plots tikt, de tijd. Als het onzeker is of er minuten, uren of nog een dag op de klok staat, dan telt iedere seconde. Vaak vlieg ik door het leven, loop ik in zeven sloten tegelijk en leef ik zoals elke iets te drukke jongvolwassene met nog oneindig veel tijd op de teller.

Maar soms wordt de tijd angstaanjagend dichtbij voor je neus stilgezet. Het ene moment drink je koffie met je collega-geneeskundestudent, maak je zorgeloos grappen en bespreek je je weekendplannen. Een halfuur later zit je in een patiëntkamer bij een familiegesprek. De patiënt is snel achteruitgegaan: een lichaam getekend door de tijd, tel daarbij een heupfractuur en een moeilijk te behandelen longontsteking. De tijd is geteld. Na de levendige momenten die ik zojuist nog beleefde voelt het haast tegenstrijdig hier te zijn. Ik kijk naar de patiënt. Om mij heen zitten zijn liefhebbende kinderen, zijn hand in de hunne. Hun ogen zijn gezwollen van het huilen, maar daarin rust ook hun besef dat de tijd gekomen is. Op het nachtkastje staat een foto van zijn vrouw, lachend, jong en onbezorgd staart ze in de camera. Hij ademt zwaar, zijn ogen zijn al twee dagen gesloten. Toch lijkt hij rustig, vredig en zonder pijn. Morfine en het constante waken van zijn kinderen lijkt z’n werk te doen. De zaalarts voert het gesprek, samen met de specialist. De reden dat ik deel uitmaak van dit kostbare moment is slechts ter ‘lering’... omdat je als dokter nou eenmaal wordt geacht niet alleen te kunnen genezen, maar moet je ook kunnen vertellen wanneer iemands tijd erop zit. En dat is absoluut niet makkelijk. Gelukkig wordt mij even niks gevraagd. Ik ben diep in m’n gedachten verzonken, geraakt door het moment.

De kamer bevindt zich op de vijfde verdieping; ik kijk naar buiten. Een prachtige zonsondergang kleurt de lucht oranje en roze. Zonnestralen vallen op zijn vermoeide gezicht. Ik realiseer me dat zijn tijd echt op is. Dit is zijn laatste zonsondergang. Een traan biggelt over mijn wang, ik kan er niks aan doen en eerlijk gezegd maakt dat me ook niet uit. Een kwartier later staan we weer in de artsenkamer. De specialist geeft nog een paar opdrachten en gaat er vandoor. De zaalarts doet driftig verslag in de computer. ‘Goh, niet niks hè?’, probeer ik. ‘Hmm, nee inderdaad’, klinkt het. Een kwartier later zit ik op de fiets. Einde werkdag. Netflixen, boekje lezen, taart bakken. Ik heb er alle tijd voor, maar weinig zin in.

In die kamer, tijdens dat gesprek waren wij allen mensen. Mensen die zich plotsklaps maar al te goed realiseerden dat voor ons allen de tijd ooit op is. Maar daar iedere keer opnieuw bij stilstaan valt niet mee. Per slot van rekening: de tijdteller van een ander is niet die van mij. En dus ga ik op zulke avonden toch maar gewoon netflixen, kom ik te laat voor college en vergeet ik de tijd: ik leef alsof ik nog oneindig veel op de teller heb staan. Tijd, een ongrijpbaar begrip.