Niet mamma slaan!

‘Niet doen!’, klinkt het door de ruimte en ik word uit mijn concentratie gehaald. Ik draai me om en kijk recht in een paar grote bruine ogen. ‘Niet mamma slaan!’, roept het kleine ventje, die met open mond naar mijn reflexhamer kijkt.

Ik ben een beetje van mijn à propos, maar kan me wel inleven in de verbazing van het mannetje. Het gebeurt immers niet vaak dat er iemand met een hamer op je kniepees slaat. Ik kan me sowieso goed voorstellen dat patiënten sommige testjes maar gek vinden. En dat ze niet altijd begrijpen waarom we bepaalde testen doen. Dit onbegrip zorgde geregeld voor hilarische reacties tijdens mijn coschap neurologie. ‘O nou, dat lukt me nog wel!’ riepen veel patiënten – enerzijds trots en anderzijds beledigd – wanneer ik ze vroeg om op één been te gaan staan. Wanneer ik de patiënt een vinger op hun neus liet zetten, kreeg ik vaak dezelfde reactie. En wie denkt dat hij de enige boven de 50 is die ‘nog regelmatig naar de fitness gaat hoor’, heeft het mis: ik heb het mij door velen laten vertellen tijdens het testen van de spierkrachten. Bij het testen van de knijpkracht, deden sommigen er nog een schepje bovenop: ‘Ah nee toch meissie, ik wil je vingers niet verbrijzelen.’ Na aansporing om dit toch maar te proberen, deden velen een fanatieke poging – vaak onder begeleiding van agressieve geluidjes. Verder was tijdens het testen van de zevende hersenzenuw wat gegrinnik eerder regel dan uitzondering. Begrijpelijk. Wat wil die gekke coassistent ook van je? Kom je met duizeligheid, moet je ineens je lippen tuiten en je tong uitsteken. En dan word je vervolgens ook nog met de reflexhamer onder je voeten gekieteld. Hilarisch was het vaak, maar best logisch dat patiënten niet altijd inzien wat je in hemelsnaam met ze aan het doen bent. En dus eigenlijk ook logisch dat het kleine jochie niet snapt dat de tik met de reflexhamer een nuttige test was bij zijn moeders klachten. Om het hem duidelijk te maken, geef ik het kereltje een korte uitleg en sla ook bij hem de kniepeesreflex aan. Hij giechelt wanneer zijn been onbewust naar voren schiet, en ik interpreteer de schattige lach als toestemming om verder te gaan met het neurologisch onderzoek van zijn moeder.